Ως τραγική ειρωνεία, ως παρανάγνωση της πραγματικότητας ακούστηκαν τα χειροκροτήματα στα οποία ξέσπασε ένα μέρος του κόσμου στο προαύλιο της ΕΡΤ το βράδυ της Δευτέρας…

Φαίνεται ότι η τρέχουσα μνημονιακή βαρβαρότητα δημιουργεί προσωρινές παραισθήσεις. Ψάχνουμε απεγνωσμένα να κρατηθούμε από ένα κλαδί ελπίδας καθώς βουλιάζουμε στην άβυσσο, που μας την πουλάνε και για σωτηρία. Όμως είναι ξεκάθαρο: η ΕΡΤ διαλύθηκε, οι υπάλληλοί της απολύθηκαν, μία τρικολόρ κυβερνητική επιτροπή θα επιλέξει (όπως γουστάρει) μια χούφτα ανθρώπους για το μεταβατικό πρόγραμμα και μετά θα φτιαχτεί (πάλι όπως γουστάρει η τρόικα εσωτερικού, μουρούτικα και σαλαγκούδικα…) ο νέος φορέας.
Είναι αυτό λόγος για πανηγυρισμούς; Με ποια κριτήρια θα στελεχωθούν ο προσωρινός και ο μόνιμος φορέας; Πόσες φορές την ημέρα θα χτυπάνε τα τηλέφωνα των διευθυντάδων του για να περνάει τη γραμμή της η κυβέρνηση των δερβεναγάδικων Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου;
Καμία εμπιστοσύνη στους δήμιους της ΕΡΤ! Αυτοί που βόλεψαν τα δικά τους παιδιά κι έσκιζαν υποκριτικά τα ρούχα τους για το «τέλος των ιερών αγελάδων» είναι Φαρισαίοι. Την πολιτεία τους καταγράφει θαυμάσια ο πρώην διευθυντής ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης Γιώργος Κογιάννης – αναζητήστε τα τελευταία κείμενά του, αν δεν τα έχετε ήδη διαβάσει. Η φασιστική τους νοοτροπία προδιαγράφει τη μελλοντική τους δράση. Τους κινητοποιεί ο φόβος μήπως χάσουν το μέλι της εξουσίας, ακόμη και σε τούτη την εποχή της χυδαίας διεθνούς εποπτείας.
Αντίλογος: μα δεν ήταν η ΕΡΤ το γνωστό άντρο ευνοιοκρατίας και βολέματος ημετέρων και σπατάλης; Ασφαλώς ήταν, επί δεκαετίες, την ώρα όμως που στους κόλπους της δρούσαν μερικοί από τους καλύτερους επαγγελματίες των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ασφαλώς έπρεπε να σπάσει το απόστημα. Ο κόσμος όμως δεν ανέβηκε μαζικά στην Αγία Παρασκευή για να στηρίξει τη διαφθορά. Ανέβηκε γιατί η εναπομείνασα δημοκρατία υπέστη συντριπτικό πλήγμα. Και γιατί, αν δεν υπάρξουν λυσσαλέες αντιδράσεις, το ίδιο μοντέλο – λουκέτο σε μια νύχτα – θα φορεθεί αύριο σε όλες τα δημόσιες υπηρεσίες, απ’ τα σχολεία και τα νοσοκομεία μέχρι τις ένοπλες δυνάμεις.
Κι ο πολιτισμός;
Καλός και άγιος και παρηγορητικός ο πολιτισμός, αλλά το κλειδί για τη σημερινή Ελλάδα είναι η τιναγμένη στον αέρα οικονομία. Τα νούμερα και οι συνταγές των μνημονίων δεν βγαίνουν. Νέα μέτρα βρίσκονται προ των πυλών. Τεράστιες ποσότητες εκρηκτικής ύλης σωρεύονται στην κοινωνία κι όσοι τις υποτιμούν, κάθονται πάνω τους. «Σ’ έναν χρόνο, σ’ έναν μήνα», άλλα προαύλια μας περιμένουν.