Φαίνεται ότι όταν το έγκλημα είναι μαζικό (παρότι τις καταστρεπτικές έως ολέθριες συνέπειές του τις υφίσταται κανείς ατομικά…), παραγράφεται ή προσωποποιείται επιλεκτικά

Φαίνεται ότι όταν το έγκλημα είναι μαζικό (παρότι τις καταστρεπτικές έως ολέθριες συνέπειές του τις υφίσταται κανείς ατομικά…), παραγράφεται ή προσωποποιείται επιλεκτικά μέσω ενός πρόχειρου, ανάλογα με τις συνθήκες, θύματος, έτσι ώστε στο θυσιαστήριο να παραχθεί η εξαγνιστική στάχτη για τα μάτια… Η συγγραφέας δεν αφήνει ασχολίαστη καμιά από τις υψιπετείς και εν είδει αδιαφιλονίκητων κεκτημένων μεταπολιτευτικές εκείνες επιδόσεις μας, που σήμερα… αγνοούμε όλοι μας λόγω ενός εκτεταμένου συλλογικού Αλτσχάιμερ. Δεν υπήρξε δεύτερο και τρίτο οικογενειακό (και αναγκαίο καθ’ όλα) αυτοκίνητο, τρίτο εξοχικό… για αλλαγή (!), συλλογή πιστωτικών καρτών μεγαλύτερη από εκείνην των πινάκων του Λούβρου… Όλα αυτά ήταν αποκυήματα της φαντασίας μας, προφανείς προβοκάτσιες των γνωστών συμφερόντων, αντιδραστικές διαπιστώσεις των υπηρετών του συστήματος, συνωμοσία των εξωγήινων…
Μέσα από μια σπαρταριστή ανθολογία περιπτώσεων, η συγγραφέας σκιαγραφεί με ζηλευτή ακρίβεια το προ κρίσεως περιβάλλον. Το σκωπτικό πνεύμα, η ειρωνεία, ο αυτοσαρκασμός λειτουργούν ευεργετικά στην ανάγνωση, μετατρέποντας τα συγκαταβατικά χαμόγελα σε προβληματισμό και τον προβληματισμό σε μια διαδικασία ατομικής αυτοκάθαρσης με συλλογικές απαιτήσεις. Σε μια κοινωνία που οι παραμορφωτικοί καθρέφτες ξεπερνούν κατά πολύ τους φοροφυγάδες, το προφανές εμφανίζεται σαν επαναστατικό. Η διαδικασία για την εξυγίανση της χώρας είναι ακριβώς η αντίθετη: το επαναστατικό να μεταλλαχτεί σε προφανές.