◆ Με την ευλογία του Βοριά κι αυτό το καλοκαίρι. Του επιμανούς ανέμου, που δεν πολυνοιάζεται για το ξεσήκωμα των υπολοίπων της πέτρας, μήτε για τα μισόκλειστα μάτια στο λογάριασμα των σκέψεων.

Mυογράφημα
 
Στην ανεβασιά του δρόμου. Φάνταζε στο κορύφωμα. Ένας μεγάλος βράχος. Σιδερόβραχος, πυρωμένος απ’ το λάλαρο, δουλεμένος γερά απ’ τον Βοριά που σκόνταφτε όπως κατέβαινε απ’ το παλιό βουνό. Ένα κάστρο στα ίχνη, πέτρες σκόρπιες, άξαχες, της φωτιάς με τα νερά στα σπλάχνα τους να δίνουν δρόμους στη ζωγραφιά.
Χώμα της αναπνοής, πραμάτειες στα ζωντανά, κόρες και γιοι, έρωτες να φεύγουν απ’ τα παράθυρα, τραγούδια στα στόματα, φωνές και κίνηση στην αναπόληση. Ζωή άλλη, στους τρόπους των ωραίων συνθέσεων, στη μυθολογία του περασμένου που κατακάθεται στο όνειρο καλοντυμένο.
Και στην κορφή. Να τρυπιέται το σύννεφο, να στάζει η βροχή, να βροντά ο θεός, να αστράφτει η οργή κι υποτακτική διακόνισσα στα στοιχειά η ματιά να υποκλίνεται παραμιλώντας προσευχές και ικετεύματα.
Χειμώνα – καλοκαίρι στα γραμμένα του μυαλού, όταν το βλέμμα ανηφορίζει στους υπερσυντέλικους της αναδρομής.
Στην αποβάθρα, στο πρώτο βήμα που ψάχνει στα σημειώματα το σημάδι.
Και το βλέμμα ξεχνιέται στην πέτρα που στέκεται.

Γεωμετρία

Διάσταση
Των γραμμών
Στη σχέση του όγκου
Και Του χώρου
Της οράσεως
Επιπέδων
Συνταιριάσματα
Στη μεγάλη επιφάνεια
Της εφαπτομένης ευθείας
Αποχρώσεως εμμετρία
Στη ραφή
Στο κέντημα
Της πέτρας
Και στη μολυβιά
Το ακρόπρωρον
Τετράδιο Ο ουρανός
Κι Έγραψε τα αδιάβαστα