Το γνωστό δημοσιογραφικό κλισέ θέλει το φθινόπωρο κάθε έτους να είναι καυτό πολιτικά, ύστερα από μια ανάπαυλα ολίγων εβδομάδων για τα "μπάνια του λαού" .

Σε πλήρη αναβρασμό και η Τοπική Αυτοδιοίκηση που ετοιμάζεται και αυτή να συνεισφέρει βαρύ «φόρο αίματος» στο θυσιαστήριο της διαθεσιμότητας.
 
«Μα σε τι χρησιμεύουν όλοι αυτοί»; Αναρωτιούνται ευθαρσώς και δημοσίως διάφορες Αντουανέττες. Ας το σκεφτόντουσαν αυτοί που έκαναν τις προσλήψεις και τους διορισμούς, όταν τους έκαναν. Σήμερα, με επίσημη ανεργία στο 27% ή αλλιώς 1, 3 εκ. ανέργους, το στοίβαγμα περισσότερων ανέργων σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης είναι απλώς εγκληματικό.
 
Και μπορεί η πλήρης αποσταθεροποίηση της εργασίας να δημιουργεί «ευέλικτο εργατικό δυναμικό» που θα δέχεται να δουλέψει για μισθό της πλάκας, αλλά το ερώτημα είναι τι ακριβώς περιμένει ο ιδιωτικός τομέας που καραδοκεί (αν καραδοκεί) να διεισδύσει στα πεδία από τα οποία το κράτος αποσύρεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών από τις φορολογικές δηλώσεις του 2012 (άρα για εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2011) περί το 1.100.000 Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας κι εύλογα μπορεί να υπολογίσει κανείς ότι το νούμερο αυτό σήμερα έχει ανέβει κατά πολύ. Και οι υπόλοιποι που δεν έχουν ακόμη φτάσει εκεί πλέον πιέζονται όλο και περισσότερο. Που θα βρουν λοιπόν οι απολυμένοι, μακροχρόνια άνεργοι, κι ελαστικώς ημιαπασχολούμενοι να πληρώσουν για ιδιωτική υγεία και παιδεία, όταν τα έχουν δώσει όλα στο μεταξύ, για χαράτσια, εφορίες και δάνεια;
 
Αλλά η αντίληψη για την ανάπτυξη που μας σερβίρεται είναι αυτή: όσοι έχουν, οι υπόλοιποι στο περιθώριο…