Στην κηδεία του Παύλου Φύσσα, στο νεκροταφείο του Σχιστού, αρκετοί ράπαραν πάνω από το μνήμα του δολοφονημένου παλικαριού. Χωρίς κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, με τα συναισθήματα να πυρπολούν το τοπίο περνώντας απ’ την οδύνη στην οργή, κι απ’ την απόγνωση στην ισχνή ελπίδα ότι αυτή η θυσία δεν θα πάει χαμένη, μου έκανε εντύπωση η κατακλείδα του αυτοσχεδιασμού ενός νεαρού ράπερ