Για μια ακόμα φορά, τα επιπόλαια και θυμικά αντανακλαστικά μας μάς άφησαν έκθετους, σαν κανονικούς χάνους, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ποδοσφαιρική λογική.

Για μια ακόμα φορά, τα επιπόλαια και θυμικά αντανακλαστικά μας μάς άφησαν έκθετους, σαν κανονικούς χάνους, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις με ποδοσφαιρική λογική. Μέσα από μια ακραία λογική άσπρου – μαύρου αρνούμεθα χαρακτηριστικά την ψυχραιμία, την καθαρή σκέψη, εμφορούμενοι κυρίως από εμφυλιοπολεμική διάθεση. Για μια ακόμα φορά, αποδειχτήκαμε δραματικά κατώτεροι των περιστάσεων στο να παρακολουθήσουμε με ψυχραιμία τα γεγονότα της επικαιρότητας – επενδύοντας στις ευκαιριακές εντυπώσεις και τους εντυπωσιασμούς που εξυπηρετούν την κομματική μας τύφλα και το ιδεολογικό μας παραλήρημα.
 
Κάθε τόσο αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να λυπηθούμε και να χαρούμε σαν να βρισκόμαστε εκτός ζωής, εκτός καθημερινότητας. Ζούμε μέσα σ’ ένα φλεγόμενο φαντασιακό, πολύ μακριά από τη δική μας πραγματικότητα – πόσω μάλλον από τη δημοκρατική αντίληψή της.
 
Πόσο δύσκολο είναι για μερικούς να παραδεχτούν αυτό που βγάζει μάτι, ότι δηλαδή η συντεταγμένη ελληνική πολιτεία επιτέλους κατάφερε ένα ακαριαίο και καίριο πλήγμα στο ναζιστικό εγκληματικό μόρφωμα πού απειλούσε ευθέως την κοινωνία και το δημοκρατικό πολίτευμα;
 
Πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσουν κάποιοι «προοδευτικοί» τις ανόητες και παρωχημένες ιδεολογικές τους αγκυλώσεις και να ομολογήσουν ξεκάθαρα – δίχως «ναι μεν, αλλά», «όμως», «επειδή» – ότι η ελληνική πολιτεία προστάτεψε με αποτελεσματικότητα (έστω και με παραδεδεγμένες από όλους καθυστερήσεις) την ελληνική κοινωνία, το πολιτευμένα, την καθημερινότητά μας, τις ανθρώπινες ζωές μας, τη δημοκρατική εθνική αξιοπρέπειά μας;
 
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι εξελίξεις υπήρξαν καταιγιστικές, τόσο στις εναλλασσόμενες εντυπώσεις όσο και στην ουσία των πραγμάτων.
 
Όλα πλέον είναι διαφορετικά από εκείνη την αποφράδα νύχτα που οι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν με το χέρι του Ρουπακιά τον άτυχο νεαρό.
 
Ό,τι ακολούθησε, ωστόσο, ήταν πρωτόγνωρο, υπεράνω των περιορισμένων προσδοκιών μας – λόγω αλλεπάλληλων απογοητεύσεων – και αιφνιδίασε φίλους και εχθρούς της κυβέρνησης. Γιατί η κυβέρνηση έδρασε κάτω από τη «λαϊκή πίεση», θα ισχυριστούν οι γνωστοί έξυπνοι. Ναι, ωστόσο πολύ περισσότερο από ό,τι θα έλπιζε ακόμα κι ο πιο αισιόδοξος. Πριν απ’ όλα, συνελήφθη ο δολοφόνος επ’ αυτοφώρω ενώ σχεδόν την επομένη κι από τις ευθύνες που προέκυψαν, ξηλώθηκαν περί τους οχτώ υψηλόβαθμους αξιωματούχους της αστυνομίας· μεταξύ αυτών και δυο στρατηγοί.
 
Από τότε και ώς σήμερα έχουν εξεταστεί πάνω από 300 αστυνομικοί, έχουν προσαχθεί πάνω από 40 και έχουν συλληφθεί 8 από αυτούς με τεκμηριωμένες κατηγορίες. Και έπεται συνέχεια με εντυπωσιακά αποτελέσματα, σύμφωνα με τα δεδομένα, όπως προκύπτουν και θα προκύπτουν από τις έρευνες.
 
Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά προσήχθη η ηγεσία ενός κοινοβουλευτικού κόμματος στο σύνολό της ενώπιον των ανακριτικών αρχών, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν άμεσα στη φυλακή τρεις βουλευτές, μεταξύ των οποίων ο αρχηγός και ο υπαρχηγός του κόμματος και άλλοι τρεις να είναι κατηγορούμενοι ενώπιον της Δικαιοσύνης με την κατηγορία της συστάσεως και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση.

Επίσης, συνεχίζονται σαρωτικές οι προσαγωγές και οι συλλήψεις μελών του ναζιστικού κόμματος για σωρεία έκνομων ενεργειών.
 
…Και έπεται συνέχεια· όλα δείχνουν ότι δεν θα πλήξουμε το επόμενο διάστημα…
 
Παρά τα προφανή ερωτήματα που προκύπτουν σε σχέση με την εντυπωσιακή διαπλοκή αστυνομικών με το ναζιστικό μόρφωμα, παρά τις καθυστερήσεις και την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων των αστυνομικών αρχών, οι ευθύνες αποδόθηκαν και αποδίδονται, πράγμα που δεν συνέβη για παράδειγμα στην περίπτωση της Μαρφίν (για να μην ξεχνιόμαστε), ούτε στην περίπτωση του γνωστού Μαζιώτη και της συντρόφου του… που οι δικαστικές αρχές ξέχασαν να τους δικάσουν και μετά το δεκαοχτάμηνο μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε! Ας σκεφτούν οι ευαίσθητες προοδευτικές ψυχές τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε με τον Μιχαλολιάκο, ας πούμε (του οποίου τα συνταγματικά και βουλευτικά δικαιώματα έσπευσαν με περισσή φροντίδα να μας θυμίσουν ευσχήμως): να ξεχάσουν να τον δικάσουν και να αφεθεί ελεύθερος!…
 
Έτσι όπως περίτρανα αποδεικνύεται από πλήθος κραυγαλέων περιπτώσεων και από την… άλλη μεριά του φεγγαριού, δεν έχουμε να κάνουμε τόσο με σκοτεινές συνωμοσίες και θεοσκότεινες δυνάμεις της αντίδρασης όσο με έναν κρατικό μηχανισμό που θυμίζει περισσότερο παιδική χαρά παρά οργανωμένη και σοβαρή πολιτεία.
 
Η πολιτική δεν ασκείται αποκλειστικά στο φαντασιακό, πολύ δε περισσότερο με το θυμικό, όπως εσφαλμένα θεωρούν αρκετοί σε αυτόν τον τόπο, άλλα μέσα από πράξεις συγκεκριμένες, με επίσης συγκεκριμένα (αλλά και συγκρινόμενα με άλλα πρωθύστερα…) απτά αποτελέσματα.
 
Το να αρνείται κανείς προφανείς επιτυχίες στον πολιτικό του αντίπαλο είναι σαν να συμπράττει σε απάτη σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, μια και βλάπτει έντονα τα συμφέροντά του. Επίσης, η μη αναγνώριση μιας προφανούς επιτυχίας που έχει πάνδημη απήχηση συντελεί στην καταστροφική διατήρηση της καχυποψίας ως αυτοσκοπού που δεν συντείνει στην πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας παρά μόνο την κρατά δέσμια στο τέλμα και τη μεμψιμοιρία, η όποια δεν είναι πολιτική πράξη, άλλα ψυχολογική ανεπάρκεια και μαρτυρά πολιτική ανωριμότητα.
 
Η αναγνώριση μιας επιτυχίας – η οποία ξεπερνά κατά πολύ τη στενόμυαλη και καταστροφική κομματική λογική –, όταν μέσα από αυτήν εξολοθρεύεται ένας εθνικός κίνδυνος, αποτελεί προοδευτική πράξη η όποια έχει ουσία και αποτέλεσμα, πράγμα που είναι η αποστολή της πολιτικής την όποια πρέπει να υπηρετεί απαρεγκλίτως. Η πολιτική μεμψιμοιρία στο προφανές, έκτος από κομματική μικροψυχία, δείλια και ατολμία, αποδεικνύει και μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία επικίνδυνη στην ουσία της. Δεν γίνεται να αντιπολιτεύεσαι μόνο με τον ψόγο. Ενίοτε και η παραδοχή μιας επιτυχίας στον αντίπαλο σε καθιστά συμμέτοχο της επιτυχίας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.