• Το πολύπλοκον της αφέλειας και ο ρόλος της στη διαμόρφωση των συνθηκών.

Μυογράφημα
 
Απ’ την πρώτη τη μικρή ρούφαγε σαν σφουγγάρι. Άκουγε κι έβλεπε. Ρώταγε συχνά. Στα περπατήματα τραβολογούσε όποιον ήταν πιο ψηλά, όταν κάτι δεν καταλάβαινε στο κουβεντολόι το σύντομο.
Κι όταν το βλέμμα κατηφόριζε, απειλή το μετά στο ψιθύρισμα, σούρωνε τα χείλια στο πείσμα κλείνοντας τη φωνή στα μέσα του.
Και στα παραμύθια έβαζε τις φορεσιές, φόραγε σπαθί, πάλευε με τέρατα.
Λευτέρωνε τους έρωτες, μάζευε τα ξωτικά, έλυνε τα αινίγματα, φώναζε τους γλωσσοδέτες.
Πόλεμοι στις γειτονιές, πέτρες ξύλα κι αίματα, δάκρυα μυστικά κι αγάπη στον απολογισμό της μάχης, όταν αντίπαλοι κι εχθροί κάτω απ’ τη λεύκα ξεχώριζαν τα λάφυρα.
Και στα μουντζουρωμένα πρόσωπα όλη η ζωή πανέμορφη ματιά.
Στη μεγάλη πόρτα εικόνα στο γκρι, λίγο χρώμα να κρέμεται στον λαιμό.
Βλέμμα αδειανό, χαμόγελο καρφωμένο και μια υπόκλιση με το χέρι στα μπροστά να δίνει στην καμπύλη την έμφαση που χρειάζεται.
Στους ξύλινους στύλους, στα καλώδια, δυο πουλιά χαζεύουν στον μεγάλο δρόμο.
Και ένας σκυφτός μικρός που μεγάλωσε, κλοτσά μια πέτρα που ξέμεινε στο τσιμέντο.

Προσωπείο

Τη μεσημβρία
Όπως κατηφόριζε
Αφήνοντας στον βηματισμό
Τη συνέχεια του βλέμματος
Απέναντι
Απ’ τις φωνές
Στα αριστερά
Διαπίστωσε.
Φόρεσε τα φτιασίδια του
Ο τοίχος
Όπως παλιά
Και Στάθηκε Στη μέση
Μεταμφιεσμένος.
Και να τα γέλια στα τρεχούμενα
Και να τα θαυμαστικά
Στα επινοήματα