Οι μοντέρνοι Δον Ζουάν έχουν προβλήματα που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι θρυλικοί πνευματικοί τους πρόγονοι: εν προκειμένω, ο Τζον μπορεί να ρίχνει τα θηλυκά στο κρεβάτι με παροιμιώδη ευκολία, όμως δυσκολεύεται να αγγίξει το ταβάνι της ηδονής μέσω της ερωτικής πράξης.

Οι μοντέρνοι Δον Ζουάν έχουν προβλήματα που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι θρυλικοί πνευματικοί τους πρόγονοι: εν προκειμένω, ο Τζον μπορεί να ρίχνει τα θηλυκά στο κρεβάτι με παροιμιώδη ευκολία, όμως δυσκολεύεται να αγγίξει το ταβάνι της ηδονής μέσω της ερωτικής πράξης.

Η σωματική επαφή και η ανταλλαγή βλεμμάτων τού φαίνονται καταστάσεις αμήχανες, μπροστά στην υπέρτατη απόλαυση που προσφέρει η κατά μόνας παρακολούθηση διαδικτυακού πορνό. Καταλύτης στην προβληματική πορεία του Τζον θα είναι – τι άλλο; – η μία και μοναδική γυναίκα, το «απόλυτο δεκάρι», που θα το παίξει πιο δύσκολη απ’ όσο χρειάζεται και ίσως να τον οδηγήσει σε νέα μονοπάτια. Ίσως και όχι, αφού η λύτρωση πρέπει να έρθει μέσα από οδυνηρές σφαλιάρες.

Ταλαντούχος ηθοποιός – χαμαιλέοντας που εδώ φορτώνεται τους ρόλους σεναριογράφου και σκηνοθέτη, ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ τοποθετεί τον ήρωα που υποδύεται στη δίνη μιας εξάρτησης που δίνει όσο λίγες το στίγμα των καιρών μας: ο κολλημένος με το πορνό Τζον, που έχει μάθει να ταυτίζει την ηδονή με την εικονική πραγματικότητα, βρίσκεται πλέον παντού γύρω μας σε μικρότερες ή μεγαλύτερες… δόσεις. Ένας τέτοιος εθισμός, μαζί με την αναπόφευκτη αλλοίωση της πραγματικότητας που επιφέρει, μπορεί να αποτελέσει πρώτη ύλη για δράματα τύπου «Shame» ή και για σκοτεινές, βιτριολικές κωμωδίες με μπουνιουελικό πνεύμα.

Ο άνθρωπος – ορχήστρα του «Δον Ζουάν» επιλέγει έναν ενδιάμεσο δρόμο, μπαίνοντας με επιδεξιότητα στο πετσί του εθισμένου ήρωά του και καταγράφοντας παράλληλα τη διαδρομή του με μια μείξη αφόρητων κλισέ και γοητευτικών ευρημάτων. Αυτός ο «Δον Ζουάν» μπορεί να είναι ταυτόχρονα προβλέψιμος και συντηρητικός, αλλά και αρκετά «λοξά» ρομαντικός ώστε να μας κάνει να περιμένουμε το επόμενο βήμα του πρωταγωνιστή – δημιουργού του.