Κάθε, μα κάθε χρόνο την Ημέρα Ποίησης κατακερματίζονται ποιήματα και αναγράφονται σε στάσεις του μετρό στίχοι υποτίθεται για να προκαλέσουν το κοινό να γνωρίσει τους ποιητές μας.

Έτσι φέτος τα τρόλεϊ γέμισαν στίχους του Καβάφη. Αυτή τη φορά, όμως, η ανάρτησή τους προκάλεσε ένα σωρό σχόλια. Τα περισσότερα ήταν επικριτικά. Μερικοί βρήκαν και πολιτικούς λόγους για τους οποίους επιλέχθηκαν συγκεκριμένοι στίχοι, όπως «είν’ επικίνδυνον πράμα η βία», και επισήμαναν πως ο Καβάφης με τη λέξη βία εννοούσε βιασύνη. Άλλοι πάλι αντέτειναν σε όσους ειρωνεύονταν την πρωτοβουλία πως «όπως και να έχει, καλύτερα να διαβάζεις έναν στίχο στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου, παρά να βλέπεις μια κακόγουστη διαφήμιση».

«Δεν έχω σήμερα κεφάλι για δουλειά: υπογραφή Κ. Π. Καβάφης», λοιπόν. Η ίδια φράση θα μπορούσε να έχει και τη δική μου υπογραφή ή οποιουδήποτε άλλου, κυρίως οποιουδήποτε είχε ξενυχτίσει το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς όμως το όνομα του ποιητή κανένας δεν θα την έγραφε στο πίσω μέρος ενός τρόλεϊ και, βεβαίως, κανένας δεν θα τη θεωρούσε στίχο.

Παρομοίως μπορεί να γινόταν σαφέστερη η ερμηνεία της λέξης βία στο ποίημα «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.», αν γραφόταν ολόκληρος ο στίχος «Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία», αλλά γιατί είναι τόσο αυτονόητο πως όποιος το διαβάσει αυτό θα το αντιληφθεί ως ποίηση ή, πολύ περισσότερο, θα γυρίσει σπίτι και θα αρχίσει να διαβάζει Καβάφη; Κι αν το κάνει, πώς θα το κάνει;

Αναζητώντας μεμονωμένους στίχους «με νόημα», τους οποίους θα μπορεί να επαναλάβει την επόμενη μέρα σε στυλ «Όπως είπε και ο Καβάφης: Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»;