Το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα στο νέο μυθιστόρημα του Ακρίβου είναι τα αίτια της μελαγχολικής του καταβύθισης. 

Το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα στο νέο μυθιστόρημα του Ακρίβου είναι τα αίτια της μελαγχολικής του καταβύθισης. Ο συγγραφέας – αφηγητής μοιάζει συγκλονισμένος από την κρίση που έχει καταβαραθρώσει τη χώρα, ωστόσο παραδόξως προσπερνά τα θορυβώδη και προφανή, όσα δηλαδή απασχολούν την επικαιρότητα και την τρέχουσα πολιτική, την επιβαρυμένη με θλιβερές μικροκομματικές σκοπιμότητες. Ο συγγραφέας – κι αυτό είναι το πλέον παράδοξο – πριν καλά – καλά αρχίσει να διατυπώνει τις αγωνίες του και τους προβληματισμούς του, μας δίνει μιαν άμεση και καθαρή απάντηση στο σοβαρό πρόβλημα της κρίσης, στρέφοντας το ενδιαφέρον από το συλλογικό τραυματικό βίωμα στο ατομικό.

Έτσι, λοιπόν, προκύπτει αβίαστα ότι η χώρα πάσχει από κρίση ταυτότητας, μια κρίση που την επωμίζεται ατομικά – ως υποκείμενο της Ιστορίας – ο ίδιος ο συγγραφέας, που αγωνιά σφόδρα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που τον οδηγεί στην επώδυνη συνειδητοποίηση έρχεται μέσω ενός εθνικού εχθρού, όπως αυτός πολύ συμβολικά περιγράφεται στο πρόσωπο ενός θηριώδη Τούρκου χαμαμτζή.
Ο συγγραφέας – αφηγητής αποφασίζει ένα ταξίδι συνειδητοποίησης (ατομικής και συλλογικής) σε ολόκληρη τη χειμαζόμενη χώρα, ανακαλύπτοντας και αποκαλύπτοντας μια παράλληλη ιστορία σε κάθε τόπο, σα να ανασύρει κρυμμένα οικογενειακά μυστικά, σα να αποκαθιστά μισοτελειωμένες ιστορίες, σα να επανατοποθετείται απέναντι στην ιστορική του ύπαρξη.