• Η συνοικία των ανέμων ερημαία.
Όταν ξαφνικά ένας χειμώνας βρήκε τον δρόμο του.

Mυογράφημα
 
Σιγανά. Έπεφτε όπως το χάδι.
Ο αέρας δυνατός. Ο στενός δρόμος και μια στροφή κλειστή σαν τις λέξεις που εξηγούν.
Όταν τελειώνει μια πρόταση.
Στην άκρη το φως χωρίς το γυαλί, στην κεφαλή του ξύλινου στύλου.
Δυο τρία σπίτια. Παράθυρα να αναβοσβήνουν. Διαστήματα τακτικά. Πίσω απ’ τις κουρτίνες οι άνθρωποι.
Κρυμμένα σχήματα. Σκοτεινά!
Η βροχή σβήνει στο φωτεινό και η νύχτα στρώνει τις ώρες της. Αέρας να περνά και να σφυρίζει.
Σκοπός άγριος και σκληρός.
Ακίνητος. Μακρύ παλτό και ένα καπέλο.
Τα χέρια στα πλευρά μαγκωμένα στις τσέπες. Παγωνιά. Κάτω απ’ το φως. Σαν σκιά. Χωρίς σώμα.
Το νερό σκάλωνε στο πρόσωπο.
Ο χρόνος. Μάζευε όσες σταγόνες χρειαζόταν.
Απέναντι.
Το ένα μετά το άλλο. Σαν την επανάληψη του τέλους. Έσβηναν.
Στο παραμέρισμα ένα χέρι. Ένα βλέμμα. Στο ίδιο σημείωμα της στιγμής. Και μετά. Εκεί.
Ο άνεμος και ένα αντιλαμπύρισμα δυνατό. Θόρυβος.
Νύχτωμα. Κι ο συλλαβισμός κτυπά στα δόντια την ψευδαίσθηση.

Συρραφή

Σίδερο στην οξείδωση
Του ημερονυκτίου
Του χρόνου
Γράφει το περιθώριο
Των γραμμών
Των αντιθέσεων εντύπωμα
(Ενώ στο τσιμέντο ξέφυγε το κενό)
Στην απουσία του ενωτικού
Το ίχνος κίτρινο
Θόρυβος στην πρύμνη
(Να σέρνεται στην αποβάθρα )
Υπογράφοντας στο κατάστρωμα
Βήματα
Αποσιωπητικά
Σημεία στίξεως