•  Των συγκεντρωμένων τα επιφωνήματα έδωσαν στην εορτή τη μονοσύλλαβη επικρότηση της ολιγόφωνης εκδηλώσεως του θαυμασμού της επιτηδεύσεως.

Mυογράφημα

Πολύ μεγάλο το χωριό. Είχε και άσπρα σπίτια, είχε και τα αρχοντικά.
Μια μεγάλη εκκλησιά με τρούλο θεόρατο και θάμνοι καλλωπιστικοί στον περίγυρο.
Στην απλωσιά λεύκες, πεύκα, κυπαρίσσια και ευκάλυπτοι στην εναλλαγή κι ανάμεσα ένα μικρό ρυάκι να κατεβαίνει σιγανό.
Κι ώσπου να γυρίσεις να τρέχει σαν τρελό σκορπίζοντας στις όχθες τη λαλιά του.
Στον πλάτανο πίσω απ’ το σχολειό κτισμένο με λάσπη, ξύλα και καλάμια.
Όμορφο με τα κόκκινα παράθυρα και τα κεντημένα κουρτινάκια.
Μια πόρτα δίφυλλη, κομμένη στα οριζόντια, με το απάνω ανοιχτό συνέχεια, να βγαίνει η μυρουδιά απ’ τη στάχτη και η μοσχοβολιά του μεσημεριανού.
Στην πίσω μεριά πάνω στο σκαμνί, με το βλέμμα να τριγυρνά και στο τρεχαλητό στην πέτρα, στον θρόνο στην όχθη.
Στη συντροφιά στο αντικαθρέπτισμα να φεύγουν οι λέξεις στους μορφασμούς.
Να αλλάζουν τα πρόσωπα όταν τα δάχτυλα φτιάχνουν το κύμα.
«Εγώ είμαι», φεύγει η φωνή.
«Δεν σε ξέρω», έρχεται τ’ απάντημα.
Κι αναρωτιέται η συνέχεια.

Τηνικάδε

Πώς σε λένε
Δεν απάντησε
Κοίτα είπε
(και πέταξε στη θάλασσα το λευκό)
Χάθηκε
Πώς σε λένε
(και άγγιξε την πέτρα)
Τρόμαξε
το όνομα δίπλα στον βράχο
(κι αυτό σκάλισε)
στη ρητορική την Ερούσα
τέτοια ώρα έτσι με λένε
(και χάραξε στα νεφελώματα)
Πολύτροπη τη φωνή