Το «Ποντίκι» την περασμένη εβδομάδα έγραψε ότι οι Γερμανοί ξεφορτώνονται «καμένους» για να συνεχίσουν τις μπίζνες. Κοινώς, ξηλώνουν το παλαιό σύστημα προμηθειών, για να πάνε στο επόμενο.

Στην κυβέρνηση θεωρούν ότι έχουν ελπίδες να καρπωθούν κάποια πολιτική υπεραξία από τα «καθαρά χέρια». Στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται δικαιωμένοι διότι αυτά που συστηματικά καταγγέλλουν βγαίνουν σταδιακά στο φως. Με δυο λόγια, όλοι βλέπουν το τυρί, αλλά όχι τη φάκα.

Στην Ιταλία τα αντίστοιχα «καθαρά χέρια», με όλες τις μεγαλοστομίες που τα συνόδευσαν και τις πολιτικές επενδύσεις που έγιναν σε αυτά, κατέληξαν σε δύο θεαματικά, αλλά… «ανάποδα» αποτελέσματα: Πρώτον, ξηλώθηκε η παλαιά φρουρά της μαφίας για να αναλάβει τα ηνία μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή της. Δεύτερον, στο πολιτικό επίπεδο εμφανίστηκε και κυριάρχησε για πολλά χρόνια ο μπερλουσκονισμός, ένα φαινόμενο που εξευτέλισε στον έσχατο βαθμό την πολιτική και απογείωσε τη διαφθορά.

Στην Ελλάδα οι κίνδυνοι δεν είναι μικρότεροι. Αρκεί κάποιος να δει τη Χρυσή Αυγή και να φανταστεί τι θα σήμαινε ένα ναζιστικό κόμμα, με εγκληματική δραστηριότητα, το οποίο ερευνάται και για τα αδιαφανή οικονομικά του, να επωφεληθεί, με την παρούσα ή μία μεταλλαγμένη μορφή του, από την αποσάθρωση του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας.

Προφανώς, η όποια εξέλιξη δεν είναι στο χέρι των ζηλωτών του ναζισμού. Αντιθέτως, εξαρτάται απολύτως από το πολιτικό σύστημα και, κυρίως, από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Στο τέλος του λογαριασμού των σκανδάλων και του αρχιπελάγους της διαφθοράς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μένει ως η τελευταία θεσμική επιλογή διακυβέρνησης. Αυτό ακριβώς αναμένεται να επικυρωθεί στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών, όποτε και αν στηθούν.

Η κυβερνητική επιτυχία του θα δώσει χρόνο ανασυγκρότησης στο σύνολο του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, μια σύντομη και παταγώδης αποτυχία θα το οδηγήσει στην κατάρρευση. Το βάρος της ευθύνης που πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι συντριπτικό.

Twitter: @SXristakopoulos