Μοιάζει να έχει περάσει πολύς καιρός, όμως σήμερα συμπληρώνονται μόλις δύο χρόνια από την ημέρα που ο συνταξιούχος Δημήτρης Χριστούλας έδωσε τέλος στη ζωή του αυτοκτονώντας με ένα πιστόλι στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος.

 
Μοιάζει να έχει περάσει πολύς καιρός, όμως σήμερα συμπληρώνονται μόλις δύο χρόνια από την ημέρα που ο συνταξιούχος Δημήτρης Χριστούλας έδωσε τέλος στη ζωή του αυτοκτονώντας με ένα πιστόλι στην καρδιά της Αθήνας, στην πλατεία Συντάγματος.

 
Η αυτοκτονία του δεν ήταν άλλη μία από τις πολλές που έχει βιώσει η ελληνική κοινωνία στα τέσσερα χρόνια του μνημονίου. Ήταν μία πράξη βαθύτατα πολιτική, που συνοδευόταν από ένα πολιτικό κείμενο, ενώ πολιτικό μήνυμα εξέπεμψε ακόμα και το μέρος και η ώρα που ο Χριστούλας επέλεξε για να δώσει τέλος στη ζωή του: Αυτοκτόνησε λίγο πριν τις 9 το πρωί στην πλατεία Συντάγματος, το κέντρο της πρωτεύουσας και επίκεντρο της έκφρασης των λαϊκών διεκδικήσεων, στις οποίες πάντοτε συμμετείχε.

Γεννημένος το 1935, ήταν φαρμακοποιός στο επάγγελμα. Ήταν έντονα πολιτικοποιημένος και έδινε το «παρών» σε όλες τις κοινωνικές μάχες των τελευταίων ετών, συμπεριλαμβανομένου και του «κινήματος των πλατειών».
 
Η αυτοκτονία του ξεσήκωσε κύμα αντιδράσεων και κινητοποιήσεων, όχι όμως τόσο ισχυρών όπως ο ίδιος καλούσε και ήλπιζε. 
 
Στο μήνυμά του έγραφε:

 
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον  (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή. Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)».