◆ Απολογητικό σημείωμα.

Mυογράφημα
 
«Μήπως είδες εκείνο τον βράχο που θυμάμαι;», ρώτησε δίνοντας πολλές φορές στην επανάληψη τη διαφορετικότητα της προφοράς.
Και το ένα βλέμμα πίσω απ’ το άλλο.
Πότε το χαμόγελο, πότε η θλίψη, κάποιες φορές και το τίποτα.
Στο πεζούλι. Στον μεγάλο δρόμο.
Να κατεβαίνει κι απ’ τη μια κι απ’ την άλλη.
Να κλείνει η ματιά στον ήλιο που έπεφτε.
Έσπρωξε αργά.
Η κίνηση έσβησε μόνη της σπρώχνοντας τη σκόνη.
Στα δυο χέρια να σφίγγει τις σκέψεις.
Απέναντι στα χρώματα, τα γράμματα. Όλες οι φωνές.
Στα δάχτυλα η μυρουδιά να φέρνει τα σχήματα.
«Πάθατε τίποτα, Κύριε;»
Δεν απάντησε. Κοίταξε μακριά. Στη θάλασσα.
Ένα βαπόρι έγραφε το λευκό και ένα δελφίνι χόρευε.
Είχε και ήλιο. Στην άκρη. Στη γωνιά, ψηλά στην τσαλακωμένη άκρη. Στο τετράδιο.
Με το μολύβι.
Κι η νύχτα ρούφηξε κοιτάζοντας στο πάτωμα την τελευταία γουλιά.
Άνοιξε αργά. Στα βήματα το σκοτάδι.
Ένα κείμενο! Μια πρόταση!

Χαράδρα   

Όπως έπεφτε
Από τις χαραμάδες
Δεν ξέρω αν ήταν φως
Ήταν σκιές
Ίσως
Είχε και φωνές
Που ζωγράφιζαν
Λίγο
Και
Βιαστικά
Με τον χρόνο να σέρνεται
Στις πέτρες
Στο σταματημένο νερό
(…προσπάθησες να καταλάβεις…)
Αλλά κρύφτηκε πίσω απ’ το δέντρο
Και κοίταξε κρυφά
Μήπως φανεί