Ένας που ήταν ήδη 12 μήνες σε κράτηση, την ημέρα που ήταν να φύγει του είπαν ότι άλλαξε ο νόμος και θα κρατηθεί άλλους 6 μήνες. Αυτός τρελάθηκε, σταμάτησε να τρώει και έραψε το στόμα του.

Αγόρι, 16 ετών, 9 μήνες σε κράτηση στην Κομοτηνή: «Το κέντρο κράτησης Κομοτηνής δεν είναι κατάλληλο ούτε για ζώα. Είναι πολύ βρόμικα. Οι τουαλέτες δεν λειτουργούν. Το αποχετευτικό σύστημα είναι χαλασμένο. Περιττώματα πέφτουν από τις αποχετεύσεις του πρώτου ορόφου στο ισόγειο. Είμαστε κλειδωμένοι μέσα σχεδόν όλη μέρα μας επιτρέπουν να βγαίνουμε μόνο μια φορά το πρωί και μία το απόγευμα. Και αυτό όχι καθημερινά».
Άνδρας 28 χρόνων, 7 μήνες σε κράτηση στην Κομοτηνή: «Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι άνθρωποι να ανεβαίνουν στην ταράτσα, να φωνάζουν για να δείξουν την απογοήτευσή τους και στη συνέχεια τον ήχο τη στιγμή που το σώμα τους συνθλίβεται στο έδαφος…».

Ελληνική… φιλοξενία
Πρόκειται για μαρτυρίες ανθρώπων που είτε ζουν είτε προσπαθούν να «ανακουφίσουν» τον αθέατο πόνο των προσφύγων στα κατ’ ευφημισμόν κέντρα φιλοξενίας μεταναστών και αιτούντων ασύλου, όπως καταγράφεται στην έκθεση της διεθνούς ανθρωπιστικής οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα».
Μια αναφορά – σοκ για τις σύγχρονες «αποθήκες ψυχών». Ανθρώπων που καταδικάζονται επί μήνες σε αργό και βασανιστικό θάνατο, αφού η παρατεινόμενη κράτηση μπορεί να φθάσει και τους 18 μήνες, σε συνθήκες ακατάλληλες ακόμα και για ζώα.
Η έκθεση των ΓΧΣ στην Παγανή Λέσβου, στη Βέννα Ροδόπης, στο Τυχερό και στο Σουφλί στον Έβρο και στο Κέντρο Κράτησης της Κομοτηνής αναφέρεται σε απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, συνωστισμό κρατουμένων, ανεπαρκή παροχή θέρμανσης και ζεστού νερού και ανεπαρκή εξαερισμό.
Τα παραπάνω έχουν ως συνέπεια την εμφάνιση και μετάδοση μολυσματικών ασθενειών του αναπνευστικού και γαστρεντερικού συστήματος (π.χ. φυματίωση), καθώς και δερματολογικές παθήσεις, όπως π.χ. ψώρα.
Ακόμα και ένας απλός πονόδοντος, αναφέρεται στην έκθεση, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των κρατουμένων.
«Να σας πω την αλήθεια, μας μεταχειρίζονται πολύ σκληρά. Είχα δυνατό πονόδοντο, ζητούσα γιατρό για αρκετές εβδομάδες. Τελικά με μετέφεραν στο νοσοκομείο επειδή αιμορραγούσα αφού είχα βγάλει το δόντι μόνος μου» (άνδρας 34 χρόνων, από το Μαρόκο. 17 μήνες σε κράτηση).
Σε πολλές περιπτώσεις οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» διαπίστωσαν πως πολλοί πρόσφυγες ήταν, Δεκέμβρη μήνα, με τα ρούχα που φορούσαν όταν συνελήφθησαν, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, δίχως καμιά μέριμνα από την πλευρά των αστυνομικών για την ένδυσή τους.
Επίσης, η παρατεταμένη κράτηση οδηγεί πολλούς μετανάστες σε απόπειρες αυτοκτονίας, αφού πέρα από τον περιορισμένο προαυλισμό τους, που μπορεί να περιορίζεται ακόμα και σε μια ώρα την ημέρα, τους απαγορεύεται να έχουν κινητό τηλέφωνο, ενώ το κόστος χρήσης καρτοκινητού για πολλούς είναι απαγορευτικό.
Με ανάλογη σκληρότητα από τις αστυνομικές αρχές αντιμετωπίζονται τόσο οι ανήλικοι κρατούμενοι όσο και οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα ή σοβαρά κινητικά προβλήματα.
«Συναντήσαμε πολλές περιπτώσεις προσφύγων με σοβαρές χρόνιες ή μολυσματικές νόσους, ανθρώπους που είχαν διακόψει τη θεραπεία τους εξαιτίας της κράτησης, άτομα με σωματικές αναπηρίες τους οποίους μετέφεραν συγκρατούμενοί τους πάνω σε κουβέρτες ή καρέκλες, ασυνόδευτα ανήλικα, καθώς και πιστοποιημένα θύματα βασανισμών» ανέφερε ο επικεφαλής των αποστολών των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» Απόστολος Βεΐζης.