«Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος βράζει στο καζάνι που κοχλάζει με φοβερές πιέσεις, κοινωνική, πολιτική βία, των σχέσεων, εμείς μπαίνουμε στο θέατρο και ασχολούμαστε με την ποίηση. Αυτό είναι ένα βάλσαμο».

«Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος βράζει στο καζάνι που κοχλάζει με φοβερές πιέσεις, κοινωνική, πολιτική βία, των σχέσεων, εμείς μπαίνουμε στο θέατρο και ασχολούμαστε με την ποίηση. Αυτό είναι ένα βάλσαμο».

Άδεια μπουκάλια, ένας νεροχύτης, παραδίπλα ένα παλιό ψυγείο αλλά και μια ξεχαρβαλωμένη τηλεόραση μπροστά σε ένα κρεβάτι. Ένα κάδρο και λουλούδια, κάτω από μια στέγη ελενίτ, που τη συγκρατούν μισογκρεμισμένοι τοίχοι. Ένα σπίτι ρημάδι, σαν τις ψυχές των ηρώων. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη υποδύεται τη Ραμόνα και μέσα από το φυσικό σκηνικό στην Αποθήκη της Πειραιώς 260 περνάει ολόκληρη η νεότερη ιστορία του τόπου.
«Η ‘‘Ραμόνα’’ είναι το δεύτερο έργο της ποιήτριας Γλυκερίας Μπασδέκη, κατά παραγγελία των Bijoux De Kant. Μετά το ‘‘Στέλλα travel, η γη της απαγγελίας’’ ήρθε η ‘‘Ραμόνα travel, η γη της καλοσύνης’’. Η Στέλλα είχε έμπνευση από τη ‘‘Στέλλα’’ του Κακογιάννη, ενώ η ‘‘Ραμόνα’’ αντλεί έμπνευση από το ‘‘Λεωφορείο ο πόθος’’, αν και τελικά η σχέση τους είναι πολύ μακρινή. Δυο αδελφές και ένας βιασμός που έχει γίνει παλαιότερα από τον άντρα της μικρής αδελφής προς τη Ραμόνα. Έργο τοποθετημένο στην Ελλάδα, που ακουμπά σε μια βαλκανική αίσθηση, στα κοινά βιώματα και τον κοινό πόνο, ανεξαρτήτως γλώσσας. Μιλάει για τη μετανάστευση, εσωτερική αλλά και από άλλες χώρες, γίνονται αναφορές στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον εμφύλιο, ένα παρελθόν που ‘‘βαραίνει’’ τους ήρωες. Το έργο δεν έχει αναφορά στο 2014, αλλά θα λέγαμε ότι η αίσθηση που δίνει είναι παλαιότερων δεκαετιών. Δίνει στοιχεία μεταφυσικής, μαγείας, παγανισμού, αλλά και το μήνυμα της αναγκαιότητας ενός θαύματος, για να τελειώνουμε με το παρελθόν και να περάσουμε στην αναγέννηση για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Είναι η σημερινή συνθήκη, που δημιουργεί την ανάγκη για αυτή τη δραματουργία. Ένα συνεχές ταξίδι της πρωταγωνίστριας, εξ ου και το ‘‘travel’’ του τίτλου και μια τσαρουχική ατμόσφαιρα που τόσο αγαπάει ο Γιάννη Σκουρλέτης».

Γιατί ακόμα μια παράσταση με τους Bijoux De Kant;
Είναι συνειδητή η απόφασή μου να είμαι με νέους ανθρώπους σε δύσκολες συνθήκες, ακριβώς γιατί αισθάνομαι ψυχικά και πνευματικά στο στοιχείο που με ενδιαφέρει, σε σχέση με την τέχνη μας. Ένα θέατρο πειραματικό, avant garde, καινούργιο, αιφνιδιαστικό, κάτι που το έχω ανάγκη μετά τα τόσα χρόνια πορείας. Διανύω την εποχή του να είμαι επί των επάλξεων, με έναν αέρα φρεσκάδας. Ο Γιάννης Σκουρλέτης είναι εικαστικός με μια ισχυρή ματιά, άρα και δημιουργεί ενδιαφέροντες χώρους που ξεφεύγουν του ακαδημαϊκού θεάτρου. Ένας συνδυασμός πραγμάτων με πολύ συναίσθημα. Η Bijoux De Kant δημιουργεί νέες φόρμες. Όλη η ομάδα είναι εξαιρετική και δουλεύει ακούραστα από την πρώτη μέρα των προβών, χωρίς αμοιβή, αλλά για καλλιτεχνική ευχαρίστηση.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι και η ασφάλεια του να είστε πρωταγωνίστρια ανάμεσα στους νέους;
Για όνομα του Θεού, αυτή είναι μια νοοτροπία που ανήκει σε άλλους χώρους, άλλων δεκαετιών.
Όσο καλύτεροι είναι αυτοί με τους οποίους συνδιαλέγεσαι τόσο καλύτερος είσαι κι εσύ. Εξάλλου, ποτέ δεν σκέφτηκα με όρους πρώτου ενικού αριθμού. Πάντα μιλάω για τη δουλειά μου ως «εμείς» και όσο πιο καλό είναι το σύνολο τόσο πιο ευτυχής αισθάνομαι. Ακόμα και σε δελτία Τύπου το όνομά μου μπαίνει αλφαβητικά, στο Κ, το θέλω και μου αρέσει.

Δεν θέλετε τα καλοκαίρια σας συνυφασμένα με το θέατρο της Επιδαύρου;
Όχι, καθόλου. Ειδικά αυτή η πρόταση ήρθε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, ενώ είχα ακόμα τις παραστάσεις του «Αγαμέμνονα» και έβγαινα από μια κουραστική περιοδεία. Με ενδιέφερε η γραφή της Γλυκερίας Μπασδέκη και όλη η ιδέα του Σκουρλέτη. Από την άλλη το να είμαι σε μια τραγωδία, κάθε καλοκαίρι, το έχω κάνει πολύ. Εδώ είναι Φεστιβάλ Αθηνών, με ενδιαφέρει η συνεργασία, ο χώρος στην Αποθήκη είναι κάτι διαφορετικό.

Την κωμωδία τη σνομπάρετε;
Όχι, αλλά δεν έχω τέτοιες προτάσεις. Αν κάποιος κάνει κωμωδία φαντάζομαι δεν θα σκεφτεί την Καραμπέτη. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, αλλά σίγουρα δεν είναι το στοιχείο μου και θα πρέπει, για να το κάνω, να δουλέψω πάρα πολύ και με έναν γνώστη της κωμωδίας σκηνοθέτη, που θα με διδάξει, σε ένα κείμενο που θα έχει στόχο, θα έχει κάτι να πει. Εν καιρώ, όλα στην ώρα τους.

Το κοινό δείχνει ότι προτιμά την κωμωδία τελευταία.
Είναι φυσικό, είναι τα φαινόμενα της εποχής και το κατανοεί κανείς απόλυτα. Έτσι και αλλιώς συνέβαινε και στις παλαιότερες δεκαετίες, ο κόσμος διάλεγε τέτοιου είδους θεάματα, γι’ αυτό είχαμε να κάνουμε και με πετυχημένες παραστάσεις που παιζόντουσαν και δυο και τρεις σεζόν. Για μένα, όμως, δεν είναι γνώμονας το ταμείο, ούτε το κριτήριο για να πάω σε μια παράσταση. Είναι ευχή, βέβαια, να έχεις έναν συνδυασμό πραγμάτων, να εκπληρώνονται οι καλλιτεχνικοί στόχοι της παράστασης, αλλά να το δει και όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. Είναι δύσκολα πια για τον κόσμο και όταν δεν έχεις να πληρώσεις τις ανάγκες σου, το πρώτο που θα περικόψεις είναι η έξοδός σου. Αν και σαφώς το θέατρο, ως πνευματική τροφή, είναι εξίσου αναγκαία.

Φαντάζομαι εξίσου δύσκολες είναι και για εσάς οι συνθήκες. Δεν ζείτε σαν πρωταγωνίστρια.
Οι συνθήκες είναι τραγικά δύσκολες και το πώς ο κάθε ένας μας θα επιβιώσει χωρίς να αισθάνεται ότι κάνει συμβιβασμούς και υποχωρήσεις είναι όλο και πιο δύσκολο. Εμείς από αυτό βιοποριζόμαστε, οι περισσότεροι από το θέατρο ζούμε. Είναι όμως και η ανάγκη μας να εκφραστούμε καλλιτεχνικά, από την άλλη δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση, δεν υπάρχουν πια επιχορηγήσεις. Παλαιότερα υπήρχε και η τηλεόραση, που άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, έβγαλαν χρήματα. Εγώ έκανα πολύ προσεκτικά επιλεγμένες δουλειές και πλέον μετά την «Τελευταία παράσταση», το σίριαλ για τη Λαμπέτη, είμαι σχεδόν δέκα χρόνια εκτός. Ζω αποκλειστικά από το θέατρο και είναι στάση και επιλογή μου, δεν με ενδιαφέρει ένα κακό σίριαλ και αυτό είναι και χρέος μου απέναντι σε ένα κοινό που με ακολουθεί, κάτι άλλο θα ήταν προδοσία. Βέβαια λένε «μικρή μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις», γιατί η ζωή γίνεται πολύ πιεστική, αλλά όσο έχω την υγεία και την ενεργητικότητά μου, έτσι θα πορευτώ.

Τι έχει μείνει από τα τόσα χρόνια δουλειάς σας;
Σίγουρα όχι χρήματα, γιατί ουσιαστικά πληρώνουμε για να κάνουμε θέατρο. Όλοι μαζί, διά των εισπράξεων της παράστασης. Ακραία μείωση τιμής εισιτηρίων, αλλά και μείωση θεατών. Ούτε για τις μετακινήσεις μας δεν φτάνουν. Καθαρά πλούτος εσωτερικός. Όλα τα οφέλη, όλοι οι θησαυροί που έχουμε αποκομίσει, είναι ένα θείο δώρο. Την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος βράζει στο καζάνι που κοχλάζει με φοβερές πιέσεις, κοινωνική, πολιτική βία, των σχέσεων, εμείς μπαίνουμε στο θέατρο και ασχολούμαστε με την ποίηση. Αυτό είναι ένα βάλσαμο. Έχει μια πορεία λυτρωτική, κάθαρση, γεμίζουν οι μπαταρίες σου. Ως προς αυτό, είμαστε προνομιούχοι, δεν βαλτώνεις, συνεργάζεσαι με νέους ανθρώπους και η νεότητα έχει άλλους τρόπους δημιουργίας από την πείρα.

Αν μπορούσατε να επιλέξετε, θα επιλέγατε νεότητα ή πείρα;
Αυτό είναι το βαθύ υπαρξιακό ερώτημα του ανθρώπου για τον τρόμο απέναντι στο γήρας, τη φθορά και τον θάνατο. Είναι όμως φυσικός νόμος, δεν μπορείς να πας κόντρα, αλλά πρέπει να έχεις δυνάμεις να το αντιμετωπίσεις. Να αντιλαμβάνεσαι σε ποιο σημείο είσαι. Ούτε να νοσταλγείς το παρελθόν, ούτε να φοβάσαι το μέλλον, αλλά να φτιάχνεις το παρόν σου. Να έχεις καλή φυσική κατάσταση, αθλητική δραστηριότητα και υγιεινή διατροφή. Εγώ για παράδειγμα δεν έχω υπάρξει ποτέ καπνίστρια, αν και καπνίζω, με δυσκολία, στη σκηνή. Αντλείς δύναμη, φως, απ’ όπου μπορείς για να καταπολεμήσεις εφιάλτες και δαίμονες. Στην ερώτησή σου, φυσικά και θα ήθελα να ήμουν νέα, όμως και πάλι θα μεγάλωνα.

Θα είναι καλύτερο το φετινό καλοκαίρι;
Πιο ξεκούραστο, θα έχουμε λίγες, επιλεγμένες παραστάσεις, οπότε θα με φιλοξενήσουν φίλοι στα εξοχικά τους και θα δω και λίγο τον εαυτό μου. Από Σεπτέμβριο ξεκινάω πρόβες στο Εθνικό για τα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» του Φασμπίντερ με την Άντζελα Μπρούσκου.

INFO: Βijoux de Kant «Ραμόνα travel, η γη της καλοσύνης» της Γλυκερίας Μπασδέκη.  Σκηνοθεσία – σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης. Μουσική: Κώστας Δαλακούρας. Ακορντεόν: Βασίλης Ζιάκας. Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος. Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα. Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη.  Ερμηνεύουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Δημήτρης Μοθωναίος, Κρις Ραντάνοφ.  1 με 5 Ιουνίου στο Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260, Αποθήκη. Η παράσταση αμέσως μετά θα παρουσιαστεί στη Νάξο, στον πύργο Μπαζαίου, και στην Τήνο, στο Μουσείο Τσόκλη.