Κάποιοι, γνώστες της alternative μουσικής, τον ξέρουν ως Felizol. Οι περισσότεροι, όμως, μάλλον τον γνωρίζουν με το «κανονικό» του όνομα.
* Ωραία όλα αυτά που συμβαίνουν με τις ελληνικές ταινίες οι οποίες ταξιδεύουν με επιτυχία, αλλά όσον αφορά τους θεσμούς η εικόνα είναι απογοητευτική. Από τη μία, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου παραμένει χωρίς Διοικητικό Συμβούλιο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, όπως να επικυρώσει τη συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ ΕΚΚ και Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου. Από την άλλη, έχει δημιουργηθεί ένα μπάχαλο με τον Δημήτρη Εϊπίδη, διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που ξεκίνησε με κάποιες δηλώσεις του προέδρου του Φεστιβάλ Γιάννη Σμαραγδή για αναζωπύρωση του ελληνικού κινηματογράφου στο φεστιβάλ, αλλά και με το γεγονός ότι ο Εϊπίδης παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή για να αναλάβει καθήκοντα γενικού διευθυντή. Ακούγονται… κινέζικα; Και είναι. Ας λύσει, επιτέλους, το υπουργείο όλες αυτές τις θεσμικές λεπτομέρειες, για να κάνουν οι φορείς, όπως μπορούν, τη δουλειά τους.
* «Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που δεν αγαπούν τον εαυτό τους, κι όμως μου λένε “Σ’ αγαπώ”. Υπάρχει ένα αφρικανικό ρητό που λέει το εξής: Να είσαι προσεκτικός όταν ένας γυμνός σου προσφέρει ένα πουκάμισο» / «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να κουβαλάς μέσα σου μια ανείπωτη ιστορία». Έχει πει πολλά ωραία η Μάγια Αγγέλου. Και κυρίως έχει γράψει. Συγγραφέας και ποιήτρια, με τη στάμπα της παρεμβατικής ακτιβίστριας. Η Αγγέλου, μέχρι να «φύγει», στα 86 της χρόνια, πρόλαβε με το έργο αλλά και τη ζωή της να στιγματίσει την αμερικάνικη λογοτεχνία. Φίλη του Μάλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, έδωσε αγώνες κατά του ρατσισμού. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αν Μάργκαρετ Τζόνσον. Απέκτησε, όμως, ελληνικό από τον σύντομο γάμο της με τον συμπατριώτη μας Αναστάσιο Αγγέλου.
