Για όλο τον κόσμο η 12η Ιουνίου εί­ναι η πρώτη μέρα της γιορτής του ποδοσφαίρου, που ξεκινάει με τον αγώνα της Βραζιλίας με την Κροα­τία. Η απόσταση όμως από τη γι­ορτή ώς το δράμα δεν είναι ίδια για όλους. 

Το δράμα του Μπαρμπόσα
 
Σε ένα εκπληκτικό αφιέρωμα του «New York Magazine», που κυκλοφορεί οπτικοποιημένο στο Διαδίκτυο, βασικό θέμα είναι το «Μαρακανάσο» και το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας.
 
Πρόκειται για τον τότε τερματοφύλακα της «σελεσάο» Μοασίρ Μπαρμπόσα. Σε ένα παιχνί­δι με 200.000 κόσμο στις εξέδρες, με τη Βρα­ζιλία να προηγείται με 1-0 πριν από το ημίωρο και την Ουρουγουάη να ισοφαρίζει στο 66', ο Μπαρμπόσα έκανε λάθος υπολογισμό στην πορεία της μπάλας και δέχτηκε γκολ στο 79' του τελικού. Δεν τον συγχώρησε κανείς, ούτε καν οι ίδιοι οι συμπαίκτες του.
 
Στα 29 του χρόνια, ένας από τους καλύτε­ρους τερματοφύλακες του κόσμου, που έπαιζε μάλιστα χωρίς γάντια για να έχει καλύτερη επα­φή με την μπάλα, έγινε δακτυλοδεικτούμενος σε όλη τη χώρα. Έπαιξε μία ακόμα φορά στην Εθνική και δεν ξανακλήθηκε λόγω… λαϊκής απαίτησης. Ήταν το «μαύρο πρόβατο» όχι μό­νο του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, αλλά ολό­κληρης της χώρας. Ο ίδιος είχε διηγηθεί πως λίγα χρόνια μετά τον τελικό υπέστη ισχυρό ψυ­χολογικό σοκ όταν μία μητέρα τον έδειξε με το δάκτυλο στον μικρό της γιο λέγοντας: «Αυτός είναι ο άνθρωπος που έκανε ολόκληρη τη Βρα­ζιλία να κλαίει».
 
Ο Μπαρμπόσα έζησε, μετά το τέλος της καριέρας του, φτωχός, μόνος και έρημος, ώς τις 7 Απριλίου του 2000 που άφησε την τελευταία του πνοή, εξ αιτίας καρδιακού επεισοδίου.

Ποτέ ξανά στα λευκά
 
Μετά τον τελικό, τίποτα δεν ήταν ίδιο για τη Βραζιλία και τη «σελεσάο». Πέρα από τους τέσ­σερις «καριόκας» που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Μαρακανά και τις δεκάδες αν­θρώπινες απώλειες από εμφράγματα και αυτο­κτονίες, έγιναν διάφορα για να ξορκιστεί το κα­κό.
 
Τα δίχτυα και τα γκολπόστ κάηκαν. Σύμφωνα μάλιστα με μια εκδοχή που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της ΡΙΡΑ, η Εθνική ομάδα της Βραζι­λίας «πέταξε» μια και καλή την ολόλευκη εμφά­νιση που φορούσε εκείνη την αποφράδα για τη χώρα ημέρα.
 
Η ίντριγκα της όλης ιστορίας είναι πως ο άν­θρωπος που ανέλαβε να σχεδιάσει και να ράψει τη νέα εμφάνιση της «σελεσάο», με μπλε, κίτρι­νο και πράσινο, ήταν Ουρουγουανός. Πάντως ο. ράφτης έφερε γούρι. Η Βραζιλία αναδείχθηκε 5 φορές πρωταθλήτρια κόσμου.

Το απωθημένο του '78
 
Η Ουρουγουάη είναι και πάλι παρούσα στο Μουντιάλ, με καλή ομάδα, αλλά ως. σιωπηλή δύναμη. Υπάρχει περίπτωση να βρεθεί αντίπα­λος της Βραζιλίας, αλλά όχι στον τελικό, με βά­ση το σύστημα διεξαγωγής των αγώνων και τα «σταυρώματα» των ομίλων.
 
Αντίθετα, η «σελεσάο» μπορεί να βρεθεί στον τελικό με αντίπαλο την Αργεντινή. Και μόνο η ιδέα δημιουργεί παροξυσμό στους Βραζιλιά­νους. Πέρα από την παραδοσιακή ποδοσφαι­ρική αντιπαλότητα των δύο, από το ποιος είναι καλύτερος, είτε σε επίπεδο ομάδας είτε σε επί­πεδο προσώπων (Πελέ ή Μαραντόνα), υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι για το ποδόσφαιρο και τον λαό της διοργανώτριας χώρας, που χρονολογεί­ται από το 1978.
 
Στο «Μουντιάλ της χούντας του Βιντέλα», όπως έμεινε στην Ιστορία, η Αργεντινή, που πή­ρε τελικά το τρόπαιο, πέρασε στον τελικό για να αντιμετωπίσει την Ολλανδία, εις βάρος της Βραζιλίας, εξασφαλίζοντας τη διαφορά τερμά­των που χρειαζόταν με ένα 6-0 απέναντι στο Περού.
 
Οι αγώνες που θα έβγαζαν τον έναν από τους δύο φιναλίστ ήταν: Βραζιλία – Πολωνία και Αρ­γεντινή – Περού.
 
Οι διοργανωτές αποφάσισαν να γίνει πρώτο το παιχνίδι της Βραζιλίας και τρεις ώρες μετά εκείνο της Αργεντινής. Οι Βραζιλιάνοι διαμαρ- τυρήθηκαν, αλλά μάταια. Κέρδισαν τους Πο­λωνούς με 3-1 και είχαν εξασφαλίσει μια διαφο­ρά 5 γκολ υπέρ τους στη βαθμολογία (6-1).
 
Η Αργεντινή πριν από τη σέντρα στο στάδιο του Ροζάριο είχε 2-0 γκολ. Έπρεπε να κάνουν δι­αφορά από 4 και πάνω.
 
Αν το «μαύρο πρόβατο» των Βραζιλιάνων στο Μουντιάλ του '50 ήταν ο Μπαρμπόσα, ο «δόλι­ος εχθρός» του '78 ήταν ο Κιρόγα. Ο Αργεντινός (που πολιτογραφήθηκε Περουβιανός) γκολκί­περ έπαιζε απέναντι στην Αργεντινή στο στάδιο της πόλης που γεννήθηκε, στο Ροζάριο. Κι αν στο 0-0 με τη Βραζιλία είχε «κατεβάσει» τα ρο­λά, στον αγώνα με την Αργεντινή απλώς έβλεπε την μπάλα να περνά στα δίχτυα του για να γίνει το 6-0. Βέβαια, όλη η εξαιρετική έως τότε ομά­δα του Περού, του Όμπλιτας και του Κουμπίλι- ας, ήταν για κλάματα, αλλά ο Κιρόγα δεν κράτη­σε ούτε τα προσχήματα.
 
Έτσι η Αργεντινή έφτασε σε μια διαφορά τερ­μάτων 8-0 και άφησε τη Βραζιλία εκτός τελι κού. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για εκείνο το ματς. Η εκδοχή που παρουσιάστηκε ως αποκά­λυψη ήταν πως πέρα από τα χρήματα που δόθη­καν σε παίκτες, το Περού, για να συναινέσει, πή­ρε από την Αργεντινή 36.000 τόνους σιτάρι και πολλά όπλα.
 
Μερικά χρόνια αργότερα, ο πολύ καλός επι­θετικός της Αργεντινής του '78, ο Λεοπόλντο Λούκε, δήλωνε: «Κανείς μας δεν μπορεί να αι­σθάνεται περήφανος για τη νίκη μας επί του Πε­ρού».
 
Το αγκάθι του '78 δεν έχει βγει ακόμα από το κορμί της Βραζιλίας. Τότε η «σελεσάο» ήταν κα­λύτερη ομάδα από την Αργεντινή.
 
Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως το ίδιο ισχύει και τώρα, όσο κι αν οι Βραζιλιάνοι θέλουν όσο τίποτα στον κόσμο να φτάσουν στον τελικό με την Αργεντινή και να κερδίσουν. Σε αντίθετη πε­ρίπτωση, το «Μαρακανάσο» θα ωχριά μπροστά στη νέα τραγωδία.