Με την αρμόζουσα προσοχή και με το βλέμμα να συνταιριάζει με τη διάθεση των κειμένων περιορίσθηκε η αφαίρεση στην ανάγνωση, αφήνοντας κατά μέρος την απροκάλυπτη κατευθυντήρια υπαγόρευση των επιλογών της εποχής.

Mυογράφημα

Στην ύπτια θέση. Με ένα πλατύγυρο καπέλο. Χοντρός λαιμός. Μεγάλος ο φιόγκος, χανόταν περιτριγυρισμένος.
Όπως κατέβαινε το ύφασμα έγραφε απροσδιόριστα. Λουλούδια διάσπαρτα. Μαργαρίτες με κίτρινο και μπόλικο μαύρο στην αντίθεση. Βαρύσαρκη με τη βαριά αναπνοή.
Στο ξύλινο ανάκλιντρο των συντεταγμένων.
Με το σώμα να ξεχειλίζει.
Κόκκινα κουβαδάκια, μπλε φτυαράκια, μια χελωνίτσα.
Πολλές λακκούβες, στοές, καλλιτεχνήματα. Φύκια και πέτρες.
Άπνοια. Γέλια και ξεφωνητά. Συνωστισμός.
Μπάλες, κυνηγητά και βουτιές.
Γλάροι, καΐκια, βαρκούλες κι αλμύρια.
Εικόνα της επαναλήψεως.
Στο ίδιο τοπίο.
Μεσημέρι. Ο ήλιος ψηλά. Έτσι έλεγε η ώρα.
Ξεπρόβαλε στο τελείωμα του βράχου.
Η πλώρη. Η φωνή. Ο καπνός.
Στον χαιρετισμό δεν υπήρχε απάντηση. Πέρασε μπροστά διασχίζοντας. Κόβοντας στα δυο τη γραμμή.
Όρθιος περίμενε.
Από μακριά να γεννιέται. Στο ξεδίπλωμα μεγάλωνε.
Οι κραυγές ξέφυγαν. Να η χαρά.
Έσκασε με μανία στην άμμο. Το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο.
Το κλάμα. Οι στοές χάθηκαν. Τα φύκια ταξίδεψαν.
Σφιγμένα δάχτυλα στα μάτια. Απόγνωση.
Στο ξεφύλλισμα.
Πρηνηδόν η αδιαφορία κρέμασε τα χέρια της, ενώ στα δάκρυα στέγνωσε η άμμος το παράπονο.

Προσήλωση

Σημείωμα Ιουνίου
Πρώτου μήνα
Της ψευδαισθήσεως των καιρών
(ξέρεις ένα τραγούδι να τραγουδήσεις;)
σκέφτηκε
δίχως λόγια
στο κοίταγμα
(δεν θέλω άλλο )
Να ξέρω πόσο κρατά
αυτή η λέξη
Ήταν μεσημέρι
ίσως
Κι αυτές οι χαρακιές
Γραμμένες με το χέρι!
Μίλησες;
Milises?
Οχι!