◆ Μεταστροφή των αισθήσεων, με την όραση να ερμηνεύει το ψευδολόγημα.

Mυογράφημα

Ο δρόμος στα πλευρά της θάλασσας. Σιρίτια του χρόνου.
Χώμα και πέτρες. Θάμνοι κι αγκάθια.
Ντουβάρια δίχως τη λάσπη. Κεντήματα βιαστικά, ποιήματα της γης πάνω απ’ το νερό που απλώνεται.
Μονοκοντυλιά του απέραντου στη ζωγραφιά του Βοριά.
Περιτριγύρισμα της ομορφιάς όταν ξελογιάζεται η προσευχή και χάνεται απ’ το μικρό παράθυρο.
Κι ανέβαινε με το γκρι και τη μαύρη μαντήλα δεμένη στον λαιμό.
Με το ραβδί και έναν σκύλο κατάλευκο. Και τα σύννεφα να κρατιούνται με το ζόρι στο γαλανό.
Κι ο άνεμος να κατεβαίνει διώχνοντας τη σκόνη. Με τον ιδρώτα να ευλογεί τις πατημασιές και το βήμα να σέρνεται σβήνοντας την αναπνοή του.
Τότε ξεπρόβαλε στη στροφή άσπρο με ένα μπλε στα ψηλά και έναν σταυρό σκαλισμένο στο γόνατο.
Στον τοίχο δεμένο το σκοινί. Τεντωμένο.
Στο μεγάλο καρφί. Να μην αφήνεται ο ήχος στα στοιχειά.
Στον αυλόγυρο, ξερακιανός όρθιος. Με το ράσο δεμένο κόμπο στη μέση.
Κι η καμπάνα.
Κι η μοναξιά
Ξερή φωνή, το αντίδωρο.

Φύκιον

Αποξένωση
Η μονοτονία της κινήσεως
Περασμένα
Ανάμεσα στα βότσαλα
Πλεγμένα μαλλιά
«Έλα να κάνουμε πέταλα»
και πέταξε την πέτρα στους κύκλους
«είδες πόσους;»
και άφησε
«τι είναι αυτά»
«σαν πλατιές κλωστές»
κέντησε
μύρισε
η αλμύρα
τη γεύση
και φίλησε