(Αναδημοσίευση από το «Έθνος»/Μαρία Αδαμίδου)

 

Με άρθρο του στους Financial Times ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών υποστηρίζει ότι πρέπει να δημιουργηθούν εντός της ΕΕ πυρήνες «πρόθυμων» χωρών, που θα επιμείνουν στις μεταρρυθμίσεις για υγιή δημοσιονομικά, και οι λιγότερο «συνεργάσιμες» να μείνουν στην περιφέρεια.

 

Το γερμανικό όραμα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά πλέον μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, με τις «πρόθυμες» για συνεργασία εντός του πυρήνα και τις λιγότερο «συνεργάσιμες» να παραμένουν στην περιφέρεια επαναφέρει στο τραπέζι ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, σε μια κρίσιμη στιγμή για τον προσανατολισμό της ευρωπαϊκής πολιτικής.

 

Το Βερολίνο υπεραμύνεται της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβάλει τα τελευταία χρόνια και δείχνει τα «δόντια» του σε όσους το αμφισβητούν και επιδιώκουν τη χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Πριν προλάβει καλά καλά να καταλαγιάσει ο…κουρνιαχτός που σήκωσε η συντονισμένη επίθεση από πλευράς Σόιμπλε και Μέρκελ στον Μάριο Ντράγκι για την «προσχώρησή» του στο στρατόπεδο υπέρ της αναπτυξιακής πολιτικής, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επανέρχεται με άρθρο του στους Financial Times.

 

Στο άρθρο, το οποίο συνυπογράφει με τον πρώην αρμόδιο για θέματα εξωτερικής πολιτικής του CDU, Καρλ Λάμερς, ο Σόιμπλε υποστηρίζει πως πρέπει να δημιουργηθούν εντός της ΕΕ «πυρήνες συνεργασίας», που θα δώσουν τη δυνατότητα σε μικρότερες ομάδες «πρόθυμων» κρατών-μελών να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την εξασφάλιση υγιών δημοσιονομικών, την περαιτέρω ρύθμιση των χρηματαγορών, τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας, την εμβάθυνση της εσωτερικής αγοράς, την ολοκλήρωση των διατλαντικών συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου, τον περιορισμό του επιβλαβούς φορολογικού ανταγωνισμού, την οικοδόμηση μιας ενεργειακής ένωσης και τη δημιουργία μιας ψηφιακής ένωσης στην ΕΕ. Όλα όσα, δηλαδή αποτελούν τη βάση, την ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Οι δύο υπογράφοντες παραδέχονται ότι η πρώτη κίνηση προς την κατεύθυνση των δύο ταχυτήτων έγινε με την ίδρυση της νομισματικής ένωσης το 1999 και τώρα  επί της ουσίας προτείνουν το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από τη διάσπαση της Ευρωζώνης σε ακόμη μικρότερους πυρήνες. «Δυστυχώς, η Γερμανία και η Γαλλία υπονόμευσαν το Σύμφωνο το 2003, δίνοντας κακό παράδειγμα σε όλους τους άλλους. Όλοι γνωρίζουμε τι έγινε στη συνέχεια» αναφέρει το άρθρο, και επανέρχεται με την πρόταση που είχε καταθέσει για πρώτη φορά το 1994, επιμένοντας ιδιαίτερα στην ανάγκη «υγιών δημοσιονομικών» ως προϋπόθεση για την τόνωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

«Καθήκον μας είναι να συνεχίσουμε να προχωρούμε σε αυτόν τον δρόμο. Αυτό περιλαμβάνει την επικέντρωση στον ‘πυρήνα’ της Ευρώπης – με όλη τη σημασία της λέξης. Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε σε αναθεώρηση των βασικών κανόνων της Ευρώπης και να διανείμουμε αρμοδιότητες σύμφωνα με την αρχή της επικουρικότητας, όπου η εξουσία ανατίθεται σε εθνικό επίπεδο όπου είναι εφικτό. Σε αυτό το θέμα αναμένουμε συγκεκριμένες προτάσεις από τη Βρετανία». Κλείνει ξανά το μάτι στον Ντέιβιντ Κάμερον, δε, κάνοντας λόγο για ανάγκη αποτροπής του «τουρισμού επιδομάτων» και το κύμα μετανάστευσης που καθοδηγείται από τη φτώχεια, κάτι που αποδεικνύει ότι το Βερολίνο αναζητά και εκείνο τους συμμάχους του, κόντρα στο Παρίσι και τη Ρώμη που ηγούνται του μετώπου υπέρ της χαλάρωσης της ασφυκτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εξάλλου, με νέες δηλώσεις του απέρριψε την ατζέντα του Φρανσουά Ολάντ και του Ματέο Ρέντσι, επαναλαμβάνοντας ότι η ανάπτυξη που επιτυγχάνεται με τη διόγκωση του ελλείμματος, οδηγεί στην οικονομική αποτυχία.