Αμφίπολη η διακονία των διευθύνσεων του προσανατολισμού, ενώ τα ερωτήματα, ασχολία ευρείας δοκησισοφίας, υπογραμμίζουν την απαστράπτουσα ειρωνεία στους εμβρόντητους οφθαλμούς της απορίας.

Mυογράφημα



Στα μεγάλα κλαδιά. Με το νεφέλωμα να φέρνει το φθινόπωρο.

Κι η μελαγχολία, έξαρση της αναπνοής, μαζεμένη σκουριά στα πεσμένα φύλλα.

Στο χώμα.

Το ψιχάλισμα. Αργόσυρτη επανάληψη.

Στο γυμνό σώμα. Στα μάτια το σφάλισμα.

Λησμονιά μιας λέξης.

Λάσπη. Δρόμοι σβησμένοι.

Μαλλιά ξέπλεκα. Ξερά χόρτα. Στεφάνι της λύπης.

Στην πομπή. Με τα λευκά. Με τις φλογέρες. Στα σιγανά.

Στο διάστημα του παραμυθιού.

Μια φορά και έναν καιρό.

Ένα φιλί ταξίδεψε στον κόσμο ολόκληρο.

Με ένα κόκκινο βαθύ. Πέρασε τις θάλασσες, καβάλησε τα κύματα, μίλησε με τα δελφίνια.

Είδε τους βράχους τους θεόρατους, έκλεισε την απορία στις ματιές και φύσηξε μαζί με τον βοριά στις λέξεις τη συνέχεια.

Κι όταν ξαφνικά.

Μέσα στη βροχή.

Ξέφυγε το φως. Κι αντιλαμπύρισε.

Κι άρχισε στη φωνή να τρέχει το τραγούδι.

Η στιγμή.

Η μοναξιά μιας λέξης. Χαμόγελο της σταγόνας. Σιωπή!

Η Σελήνη. Καλλιγραφία του γαλανού. Σημάδι της απουσίας.

Αφήγηση.

Στο παραμίλημα της αποθυμιάς.

Του προδομένου χρόνου.

Δημιούργημα

Αιφνιδίως
Με την υπόσχεση
Του επιρρήματος
Ξεχώρισες
Στο σκοτεινό περίγραμμα
(έψαχνε τον ήλιο)
Το συναπάντημα
Κέντημα στο χώμα
Φωνή μικρή
Κλάμα πρωτογράμματο
(έχω όνομα)
Είπε
Και κοίταξε
Το χάδι
Στα δάχτυλα
Ουσία της αμηχανίας
(υποκλίνομαι)
Είπε
Σιγανά
Όπως γεννήθηκε
Η αφαίρεση