Ακηδία με το στερητικόν να φροντίζει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Στην πολιτεία των ομοίων παραστάσεων των ιδίων λόγων και της συλλογιστικής αξίας του προσδιορισμένου. 

Mυογράφημα

Όπως έδιωχνε το φως. Το φεγγοβόλημα.
Στους ψηλούς τοίχους, να σέρνεται πάνω στα καρφωμένα σίδερα.
Στηρίγματα άλλου καιρού, σκουριασμένες σκιές ποτισμένες απ’ την υγρασία.
Σπασμένα τζάμια, καθρέφτες σκονισμένοι.
Μαχαιριές στο γυαλί και στα απομεινάρια είδωλα στο χώμα. Δέντρα γειρτά, κρεμασμένα στα σύννεφα, μικρές στοές στους κορμούς, διαλείμματα της ζωής, μικρές κρυψώνες στα μυστικά που φρόντισαν στη σιωπή για να κρύψουν τα γράμματα.
Πόρτα διπλή. Περασμένη λαδομπογιά σε ένα σώμα μαζί με το ξύλο. Σύρτης στα μισά με το σκοτάδι να φεύγει στον στενό διάδρομο.
Στην αυλή τρεις τσιμεντόλιθοι και μια κουρελού πλεγμένη απ’ τα υπόλοιπα.
Σκέπασμα χρωματιστό δίπλα στα γεράνια.
Τα άσπρα μαλλιά και το βλέμμα να στέκεται μακριά.
Ένας σκύλος στην μικρή εξώπορτα.
Οι γάτες στο σχήμα, όπως πέφτει ο ήλιος ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα.
Στην άλλη μεριά το πέλαγος.
Χαράδρα γεμάτη να σμίγει στην απέραντη ματιά.
Κι ο βοριάς σαν συντροφιά να σμιλεύει στην πέτρα τις ιστορίες.
Με τη βροχή στο συναπάντημα.

Αγυιά  



Ορκίσου

Ορκίζομαι

Στον μέλλοντα

Με το θα

Φωναχτά

Ξανά

Όλες τις φορές

Στα βήματα

όταν φεύγει

η λέξη στον αντίλαλο

Στα δυο

ραμμένη στο λευκό

Βελονιά με την κλωστή

να δείχνει το σκαλοπάτι

«μη φεύγεις»

το κοίταγμα

της Ναυκράτης

σπάραγμα

στο ύστερον

της δεήσεως