Αποφαντική η παράσταση της καταβαραθρώσεως!

Mυογράφημα

Μέσα στα δάκτυλα. Με το βλέμμα στο μάρμαρο.
Στα μαλλιά οι αυλακιές. Να στάζει η μελαγχολία. Στο ανακάτεμα. Να βγαίνουν τα μάτια.
Το λευκό να μεγαλώνει, το κόκκινο να μπερδεύεται. Και το μελί να ξεθωριάζει. Στα δυο πόδια οι αγκώνες.
Κάγκελα της ακινησίας. Να αφήνουν στα σημάδια την ώρα.
Κι ο πόνος κρατιέται στο σώμα, φυλακή μαζεμένη στη γωνιά του ασπρότοιχου.
Πάνω κάτω. Στην επανάληψη του χρόνου.
Διακεκομμένη απόσταση. Και μια συλλαβή ανοιχτή, μουρμουρητό συνοδείας στα δαγκωμένα χείλια.
Γυμνό σώμα. Μελάνι όπως το κάρβουνο. Κρύο.
Στα δόντια το σύρσιμο και το κλάμα απόηχος άλλου καιρού να βρέχει το φθινόπωρο.
Στα ψηλά. Ζωγραφισμένο ένα παράθυρο. Δίχως κανέναν ήλιο.
Μια σειρήνα. Οξύτονη. Διαπεραστική.
Κι η ησυχία ξαφνική
Όταν η βαριά πόρτα.
Ένα βιολί.
Χιλιάδες ροδοπέταλα.
Ένα τραγούδι.
Και ένα μεγάλο φως.
Όπως το ξημέρωμα.
Ένα χαμόγελο. Στην επιφύλαξη.
Ένα λευκό πανί, σκέπασμα τα δυο λόγια.
Στα σερνάμενα βήματα το αποτύπωμα βαθύ.
Χαρακιές.
Στον στενό διάδρομο.

Πρόδηλον



Δαίδαλος του σκοτεινού

Κυκεώνας

Επιβολή της νύχτας

Όταν όμως το αιφνίδιο

συνωμοτεί

Ρίχνοντας το άπλετον

στο ξετύλιγμα

παραμένει η θυσία

δίπλα στον μύθο

Στην κατάληξη

της νυχτωδίας

το αναπάντεχο

της ευκτικής

ερμηνεύεται

Συνοδεία

η ορχήστρα των φαντασμάτων

στην παράσταση των ονείρων

Στο σύμπλεγμα

Η αμφιβολία

Στην ονομαστική συμπορεύεται