Στην ανούσια περιφορά των σωμάτων η ικεσία στοιχείο παρακμιακής παραστάσεως συμπαραστέκεται στο παγωμένο βλέμμα της καταλήξεως και ο λόγος επαναλαμβανόμενος θόρυβος αποκαλύπτει τη γελοιότητα στο μαύρο χρώμα της απορρίψεως.

Mυογράφημα

Ένας κίτρινος κάδος. Στριμωγμένα σκουπίδια. Πολυχρωμία της κατανάλωσης. Σκέψεις άχρηστες όπως ο κτύπος της επανάληψης.
Ξύλινος πάγκος με τα διαστήματα να απλώνονται στον χώρο.
Νευρικός χρόνος. Ύστερο επιφώνημα.
Σανίδες της αναμονής όταν το βλέμμα στέκεται καρφωμένο.
Λευκό κτήριο τρυπημένο. Ανοιχτά παραθυρόφυλλα.
Ξεχώρισμα.
Στο πάτωμα χαλίκια. Μικρά άσπρα χαλίκια.
Η ματιά παγωμένη. Όπως η απόγνωση.
Πεταμένα χαρτιά, τσαλακωμένα. Λέξεις σβησμένες. Κι από πάνω η μολυβιά. Να προσπερνά το προηγούμενο.
Στα δέντρα ένα λευκό πουλί. Όπως της θάλασσας.
Βήματα. Δίχως πρόσωπο. Άδεια χείλια. Αποτσίγαρα δαγκωμένα στο χώμα. Μάρτυρες του επιλόγου φωτιές χαμένες στην αναπνοή.
Και ξαφνικά έρχεται η βροχή. Στις λακκούβες οι κύκλοι. Θλιβερή συμμετρία στην ίδια παράγραφο.
Ένα λευκό σεντόνι. Στον τοίχο. Η μουσική. Ένα φιλί.
Στη σκηνή. Αναπαράσταση.
Κραυγή. Να περνά στον άνεμο και να σβήνει. Πάνω στην πέτρα.
Τα φώτα άναψαν. Η σελήνη στο σημάδι. Αχνό σημάδι.
Κεφαλαία γράμματα.
Έξοδος.
Η μεγάλη λεωφόρος. Θόρυβος ασυνάρτητος.
Σχήματα όπως τα σώματα!

Ύαλος



Με τη φωνή

Να φεύγει

Παραδομένη.

Στα δάχτυλα ο πληθυντικός

Αριθμός σε όλα τα γένη

Η φωτιά

Στο χαμηλό φως

Απέναντι

(θέλω μια νύχτα )

έγραφε το χαρτί

σε μιαν άκρη

στο φτεροκόπημα χάθηκε

(θέλω μια μέρα)

και πέρα η θάλασσα

μακριά

στα χέρια

σπασμένα γυαλιά