Επί του προκειμένου η γελοιότητα.

Mυογράφημα

Δεν είχε τίποτα. Μόνο μια μυρουδιά. Ένα κλωνάρι με ένα σημάδι. Μαραμένο δίχως τη βροχή.
Πολλές λέξεις όπως τα κεραμίδια στις στέγες.
Να είναι το χρώμα αντίθεση στο ξεκάθαρο. Το νεφέλωμα.
Χυμένη ζωή της επανάληψης.
Συνέπεια της αυθάδειας όταν οι φωτιές δείχνουν στα βλέμματα την αμηχανία.
Δεν είχε καν όνομα. Ούτε μικρό ούτε μεγάλο.
Η άρνηση στην κατάφαση της ευτυχίας και το ψευδολόγημα πρόλογος απελπισμένος απογυμνώνεται στην ακολουθία των παραστάσεων.
Ένα γέλιο, του σαρκασμού απόφθεγμα.
Και το γάργαρο να ξεφεύγει, μαρτυρία της αληθοσύνης να διώχνει την ψευδαίσθηση στον χρόνο της εκπομπής της απορίας.
Μηχανεύματα της αφορμής στην απαγγελία του πόνου ενώ στα σκαλοπάτια η σκόνη διαγράφει τον πρόλογο.
Στη θάλασσα η γραμμή να διαυλακώνει και στα πλευρά φωνήεντα ίδια ομολογούν στη σκιά την γκρίζα ταυτότητα της επιτήδευσης.
Χαρακιές όπως κόβεται η πλαγιά και δίνει στον ορίζοντα την αυτοκρατορία.
Στοιβαγμένη η ομορφιά στην άβυσσο. Και το σχήμα, ίσως να ήταν φεγγάρι, παραδόθηκε στα κλειστά μάτια.

Εξαφάνισις   



Αφήγηση

Στο τρίτο πρόσωπο

Με τα στυλωμένα

Μάτια ήταν

Δεν ήταν βότσαλα

Πιο μακριά

Φώναζε στη θάλασσα

Την οργή του

Είχε στα χέρια ένα φεγγάρι από χαρτί

Ένα μολύβι

Έγραφε

Ένα σχήμα

Μια νύχτα

Μια μέρα

Κι όμως ήταν ο πόνος

Στο πρώτο πρόσωπο

Στην εμμετρία

Του συναισθήματος

(κι είχε τόση λύπη )