Παραποίηση του λόγου όπως ακριβώς το φθινόπωρο προαναφωνεί την λήγουσα της αυταπάτης.

Μυογράφημα

Στην αναπνοή το σίδερο. Με την χλομάδα να σέρνεται.
Φεγγάρι όπως η φλούδα. Κάτω από τα μάτια.
Βροχή σιγανή. Σιωπή. Μόνο ένας ιβίσκος να ξεχωρίζει στο ασπρόμαυρο.
Όπως η μουσική. Που φεύγει σαν τα άστρα όταν υποπτεύονται το ξημέρωμα.
Στη στέγη. Τα κεραμίδια. Κεντήματα στον παλιό χρόνο.
Στο πέρασμα.
Οι σταγόνες να παίρνουν μαζί τους την απορία του χρώματος.
Η εικόνα. Σαν παραμίλημα στο σκοτάδι.
Κρύο. Μικρές φωνές.
Το όνειρο.
Η απουσία του σώματος. Ο φόβος.
Το νερό να φέρνει το σήμερα στο αντικαθρέφτισμα.
Ο ήχος στην ακολουθία της μονοτονίας του κελαρύσματος. Κι η γραμμή κλειστή να διώχνει τους κύκλους.
Στο παλιό μάρμαρο. Με τα χαράγματα.
Στην αυλή. Η καγκελόπορτα. Σκουπίδια και ξερόκλαδα. Σκουριά στην ερημιά της λήγουσας.
Ένα βιβλίο. Χάρτινο περιτύλιγμα. Αντίδωρο της αυταπάτης.
Κι η θάλασσα μακριά. Να ονειρεύεται την πρώτη φορά.
Όταν η πέτρα έφτιαξε τα λευκά βότσαλα.
Στα δάχτυλα.
Στην κατεβασιά της κλίμακας η αιωνιότητα παίρνει τον βοριά στα σωθικά της.
Ήταν φθινόπωρο!

Αποζήτηση   



Θαυμαστικά στο σκοτάδι

Στις μολυβιές

Πάνω απ’ τις λέξεις

[πριν ξημερώσει]

Η νύχτα

Στα τελευταία γράμματα

Δίχως πρόσωπο

Ο πόθος

στα αποσιωπητικά

Εντός της αγκύλης

στο υπονόημα

της παραστάσεως

[που είναι η παλιά φράση]

Στο βλέμμα

στάθηκε το ερώτημα

Παγωμένο

[κι έκρυψε την απάντηση]