Θρασυγλωσσία επί των κειμένων ενώ η παλιλλογία επιχειρηματολογεί αφήνοντας τη φωνή να χρησιμοποιεί την επιτηδευμένη αγανάχτηση προς την εντύπωσιν. Και στους φθόγγους ψιμιθυώνουσα η οργή αποκρύπτει τα πρόσωπα του ενεστώτος.

Mυογράφημα



Ο φόβος στάθηκε στο βλέμμα. Ο θόρυβος της αναπνοής άφηνε στο υπόλοιπο του σκοτεινού την υποψία της ζωής.

Ο χρόνος είχε μαζέψει την αρχή και ξετύλιγε το τέλος.

Περασμένες εικόνες της συνέχειας των στιγμών στην τελευταία σκέψη.

Όταν στο τρεμόπαιγμα της ομίχλης το φως απομακρύνει τις σκιές απ’ τα σώματα.

Στα παλιά τα χρόνια η φωνή έτρεχε στις συλλαβές τραγουδώντας. Και πίσω απ’ το κεντημένο πανί, στο μικρό παράθυρο το γέλιο κελάρυσμα γάργαρο έδινε στις περιλήψεις τις λεπτομέρειες.

Ιστορίες μεγάλες, παραμύθια στο νανούρισμα και ζωγραφιές ζωντανές στα ορθάνοιχτα μάτια.

Ερωτήσεις δίχως την απάντηση στην αγκαλιά της αμφιβολίας.

Στο μικρό λιμάνι με τα μικρά πλεούμενα.

Τα βράχια να κουβαλούν τα βάσανα της θάλασσας.

Κι εκείνη! Να φεύγει και να ξανάρχεται αφήνοντας στο στέγνωμα τις ίδιες μορφές των αναμνήσεων.

Απέναντι ένα σύννεφο μοναδικό.

Καθισμένο στη γραμμή που ίσιωνε στο γαλανό το υπόλοιπο της σκέψης.

Ένα χέρι στο κάλεσμα και ένας γλάρος στα χαμηλά προμηνούσε την καταιγίδα.

Πλο͂υς

Συμμετρία του γκρίζου
Ταυτότητα των χρωμάτων
Και στη λέξη το ερυθρόχροον
Περισπωμένη της βαρυπρέπειας
Παρασύρεται
Αυθαδιάζοντας
Ωραιότητα εγκαταλελειμμένη
σε ένα ταξίδι
Ο βράχος ξεχώριζε
Στη διαφάνεια του νεφελώματος
Στα σημάδια το λευκό
Παρατυπούσε
Στη μελαγχολία του ξημερώματος
Η νοσταλγία
Στα χείλια
Ψιθύρισε τα ρήματα της φωνής