Με την υπόθεση να συναρμόζει με το ερμήνευμα και την ύστερη αμφιβολία να υφαίνει τον ιστό του ερμηνεύματος, η φράση της αρνήσεως δίκοπη αναφορά του ενεστώτος άφησε στο υπόφαιον του Δεκεμβρίου την τελευταία φωνή της ικεσία

Mυογράφημα

Η πέτρα κάτω απ’ το σύννεφο.
Το μικρό μονοπάτι κεντούσε την παλιά διαδρομή.
Η ησυχία στο κελάδημα ισοκρατούσε την μελωδία.
Ο ήλιος κρυμμένος διακονούσε το μυστικό και στα ξερόχορτα τα πατήματα έγραφαν τα βιαστικά σχήματα.
Στα μακρινά η θάλασσα.
Σπαρμένα ολόγυρα τα σημειώματα της γης έδειχναν στην ομορφιά την λεπτομέρεια.
Στο κοίταγμα οι λέξεις.
Μικρά εγκλήματα δίχως τιμωρία.
Κι οι αναπνοές ανάγκη της στιγμής στο προσπέρασμα του χρόνου.
Τα ρήματα στα πρόσωπα έφερναν την επανάληψη στα σωθικά της αλήθειας.
Μεγάλες φωνές, σιγανές φωνές.
Στα δάχτυλα η βροχή παραλήρημα της αισθήσεως σκάλιζε πάνω στο βράχο την πρώτη φορά.
Κι ένας όρκος μαζεύτηκε στα μάτια.
Όπως η σταγόνα
Σαν την τελευταία συλλαβή.
Όταν δίνει στο παραμύθι
Την ευλογία του επιρρήματος
Στον επίλογο της αυταπάτης!

Ταξίδιον



Στα αποτυπώματα

Του σκοτεινού

Οι σκιές

Στην σχηματογραφία

Οράματα

Στα ανοιχτά χέρια

Του απογεύματος

Η ικεσία

Στα σύννεφα

Όπως η προσευχή

(πες μου μια λέξη)

Η μοναξιά

στην σκουριά

Παλαιά Σελήνη

στον ψίθυρο

Η προδοσία

όπως ο θάνατος

Η στιγμή της

τελευταίας φωνής