Διανύουμε την τελευταία προεκλογική εβδομάδα…

Και ο λαός επίσης θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τις επιλογές του σε κόμματα, σε πρόσωπα, σε προγράμματα. Συνήθως, η επόμενη μέρα επιφυλάσσει εκπλήξεις, μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτήν την εικονική των προεκλογικών εξαγγελιών. Τουλάχιστον, αυτό μας λέει η έως τώρα εμπειρία μας, που καλό είναι να τη λάβουμε υπόψη μας.

Η επομένη των εκλογών μάς βρίσκει με τις ελπίδες μας σε ξένα χέρια, για την ακρίβεια σε αυτά που την εμπιστευτήκαμε. Ο λαός περιμένει. Το θέμα είναι τι περιμένει. Περιμένει ένα κατοστάρικο παραπάνω, τον δέκατο τρίτο μισθό, την κομμένη του σύνταξη; Τι περιμένει; Να λειτουργήσουν κάποια στιγμή τα πανεπιστήμια, να αναβαθμιστεί η υγεία, να απομειωθεί το χρέος, να πέσουν οι τιμές των προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ;

Τι περιμένει; Να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση; Να αποδοθεί δικαιοσύνη; Να στηθούν δικαστήρια και κρεμάλες; Να πληρώσουν επιτέλους οι πλούσιοι, να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να φτιαχτεί ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Να έρθει ο λαός στην εξουσία;

Τι περιμένει ακριβώς ο λαός; Να χαριστούν τα δάνεια σε όσους δανείστηκαν σε ελβετικά φράγκα, να δικαιωθούν οι κυνηγοί, να μείνουν οι εικόνες της ορθόδοξης πιστής μας στη θέση τους, να αποκτήσει γήπεδο η ΑΕΚ;

Τι περιμένει ακριβώς ο λαός; Ποιο είναι το όραμά του; Γιατί των κομμάτων το όραμα είναι αποκλειστικά και μόνο να καταλάβουν την εξουσία. Του λαού ποιο ακριβώς είναι;

Γιατί, αν είναι το πιο θεμιτό και αυτονόητο να έχει κανείς εργασία και προκοπή, πώς θα το πετύχει η μέλλουσα κυβέρνηση, αν προσπαθήσει (στην περίπτωση που ισχύουν οι προεκλογικές εξαγγελίες κατά γράμμα) να τακτοποιήσει και τους δανειολήπτες, που ουσιαστικά τζόγαραν με προσωπική τους ευθύνη, σε ελβετικά φράγκα;

Κι αν – υποθετικά μιλάμε – το πράξει, δεν πρέπει μετά να τακτοποιήσει και τους μικροομολογιούχους που ταλαιπωρούνται δυο χρόνια τώρα; Κι αν… κι αν…

Κι αν… η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν τρόλεϊ!