Ο ήλιος στο προαναφώνημα και στο ανασήκωμα, τα χέρια στην αμβλεία γωνία επικαλούνται την επουράνια συνδρομή της βαρυσήμαντης ονομαστικής των παλαιών στιγμών των συνθημάτων.

Mυογράφημα

Πίσω απ’ το σκοτάδι με τις παρείσακτες αναλαμπές να ξεβράζουν στην προκυμαία το αργό βάδισμα.
Σχήμα πάνω στο βρεγμένο κέντημα.
Ομίχλη να σέρνεται στο παραμιλητό κι η υγρασία χαμόγελο της θάλασσας έδιωχνε μια σταγόνα στη μακρόσυρτη ακολουθία της ίδιας λέξης.
Στις καρφωμένες στα πλευρά σιδερένιες εξοχές σχοινιά ξεφτισμένα στον λαιμό της πρύμνης έδεναν την πολυχρωμία μέσα στο λίκνισμα.
Στη σειρά.
Στο χορογράφημα του τρυφερού βοριά που ήξερε να θυμάται.
Καμπύλωμα πέτρινο μέσα στο λευκό και στη γωνιά μογίλαλη η συντροφιά επαναλαμβάνει τη σιωπή της μονοτονίας.
Φράσεις ελλειπτικές δίχως το πρόσωπο.
Τίτλοι αναρτημένοι στο περιθώριο.
Στο συμπέρασμα της μοναξιάς όταν ο ήλιος φεύγει.
Το απρόσμενο.
Στην αμηχανία του βλέμματος.
Σαν το πρόσταγμα της ανάγκης.
Όπως η αστραπή.
Με τη μελαγχολία να ξεφεύγει στην παράγραφο.
Κι η ορμή. Στα ξεχειλισμένα λόγια. Κι η οργή παρανοημένη.
Το πάθος. Στο σπασμένο γυαλί.
Το ρήμα. Η φωνή.
Χαμηλά.
Ο θόρυβος.
Όπως η κραυγή.

Επίκλησις

Υψωμένα στα ανοιχτά
Τα σύννεφα
Στα δάχτυλα το νερό
Στην υποτακτική των εγκλίσεων
Η τέρπουσα διά των οφθαλμών
Στην εξοχή
Του μεγαλουργήματος
Εκ του μέλπω
Και
Εκ του θάλλω
(άσε τα μάτια μου να δουν)
Η ικεσία
Πρώτος ύμνος
Της περιπλάνησης
Η υπερβολή
Στην Καταγραφή του αιφνίδιου