Επαμφοτερισμός και το μειδίαμα αποσύρεται αφήνοντας στα επικείμενα τον μορφασμό της περισπωμένης.

Mυογράφημα

Αργά. Με το σκοτάδι. Το βλέμμα τριγύρω να ακούει τις σκιές.
Οι φωνές πίσω να κυνηγούν τα βήματα.
Ο μεγάλος δρόμος να ξεχωρίζει τα χρώματα.
Στα μακρινά, λευκά τοπία να αποκληρώνουν την ανάμνηση. Πνιχτές πινελιές μέσα στην ιστορία.
Το ανάκλιντρο. Προσταγή της ανάγκης.
Υπαγόρευση της συνθήκης.
Ένας αριθμός στον εξώστη.
Και μια μουσική να κλέβει απ’ τον καιρό τον πρόλογο.
Κρύσταλλο στην υγρασία.
Παραπεταμένα υπόλοιπα.
Αραχνοΰφαντα περιθώρια της μοναξιάς. Σιγανά στον ψίθυρο. Σκαλίσματα πάνω στο μάρμαρο.
Είδωλα της αφήγησης.
Οξειδωμένα.
Μικρές φράσεις της αλαζονείας.
Σώματα ριγμένα στην προσευχή.
Ήταν τότε.
Όταν τα ίδια λόγια τρόμαξαν το νόημα.
Κι ο βράχος να σηκώνει το φως.
Στη σύνοψη των αισθήσεων.
Όπως το απρόσμενο.
Με τα δάχτυλα να ξετυλίγουν την περιγραφή αφήνοντας στην αναπνοή την τελευταία λέξη.
Κι ένα φιλί.
Σφραγίδα στο γυαλί.
Κατακόκκινη!

Αύχημα

Η κραυγή
Ίσως από το αύω
Του ρήματος του τρόπου
Της φωνής
Στο έτυμον
Του ανέμου
Όταν ασελγεί
Στο σώμα του βράχου
Φλυάρημα της Ηχούς
Στην περιπλάνηση των αισθήσεων
Τώρα
Με την υπογραφή
να σέρνει τη συλλαβή
(Πιο βαθιά )
Στη θάλασσα