Αναπαράσταση του παραλόγου στο σύνθεμα, ενώ η ερμηνεία σπρώχνει το συμπέρασμα στα άδυτα της αντιφάσεως.

Mυογράφημα

Στο παλιό ξύλινο τραπέζι με το κεντημένο πανί. Μια κορνίζα να αγκαλιάζει το ασπρόμαυρο. Ένα κρύσταλλο με λίγο νερό και ένα λουλούδι γειρτό. Πάνω στα μάτια με την μελαγχολία του φωτεινού λευκού.
Στον κήπο ένας ιβίσκος σπαταλούσε το κόκκινο και μια μέλισσα ευλογούσε το ισοκράτημα.
Χαρτιά πεταμένα και ένα μολύβι να φτειάχνει τα σχήματα.
Ακαθόριστα επιφωνήματα των μυστικών.
Πόθοι του σημειώματος δίχως τις λέξεις.
Συμφωνία της αταξίας γλυπτική της σκέψης όταν αυτή καρφώνεται στην ανάμνηση.
Καπνός στο σύννεφο σαν την ομίχλη και η υγρασία να αφήνει στην ιχνογραφία δυο στάλες αλλιώτικες στο βρώμικο τζάμι.
Ένα παλιό ρολόι και ο κτύπος.
Θόρυβος περιοδικός στην φροντίδα της μονοτονίας.
Το ραδιόφωνο με την βραχνή φωνή στις πρώτες σελίδες των ήχων.
Αδιαφορία των στιγμών ενώ το σκοτεινό άγγιζε τα δάχτυλα.
Είναι και η βροχή.
Όπως ο ψίθυρος.
Μια ημερομηνία στο ημερολόγιο.
Ένας αριθμός.
Δυο στιχάκια
Και μια λάμπα να τρεμοπαίζει.
Την ίδια νύχτα.

Κιτρινόχροια

Στα ανοιχτά της μεγαλοπρέπειας
Στα κλειστά της φωνής
Μυρουδιά
Των ανθέων
Στην έκθεση
Όταν στην σκιά φεύγουν
Τα λόγια
Περιορίζοντας την φωνή
Στην υποτακτική των συναισθημάτων
(Μια στάλα έτρεξε να κρυφτεί)
στην γωνιά του δρόμου
στο πεζοδρόμιο
εκεί ήσουν
(θα σε ξέχασε)