Παρακολουθούμε έντρομοι πλέον τις καταιγιστικές εξελίξεις που μας πάνε από το κακό στο χειρότερο, από τη μια καταστροφή στην άλλη. 

Όλα ρημάζουν, ερημώνουν και η μόνη σταθερή αρχή σ’ αυτόν τον τόπο παραμένει η κομματική προσήλωση, η κομματική τυφλότητα, τα σκοταδιστικά στερεότυπα με τα οποία πορευόμαστε σαν τα άλογα με τις παρωπίδες. Αυτή τη φορά, όμως, καλπάσαμε επικίνδυνα κι έχουμε πέσει στο γκρεμό. Δεν φρενάραμε – και δεν φρενάραμε συνειδητά! Την  ζημιά αυτής της πρώτης πτώσης αρχίζουμε τώρα να την συνειδητοποιούμε. Μέρα με τη μέρα, το τραύμα θα παγώνει και θα αυξάνεται ο πόνος.  

Επικρατεί η διαστρέβλωση, η κενότητα, τα μίζερα και στο σύνολό τους ψεύτικα λογιστικά κι οι αριθμοί που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Ήδη, η κρίση από οικονομική λαμβάνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας…  Ήδη, δίχως να το έχουνε πάρει χαμπάρι, βρισκόμαστε μπροστά στην Ιστορία μας, είμαστε υπόλογοι  στις επόμενες γενιές.

Το πιο αηδιαστικά απογοητευτικό είναι, ωστόσο, ότι δεν καταφέραμε να οργανώσουμε ούτε ένα δημοψήφισμα, ούτε καν να το διατυπώσουμε, ούτε καν να κατανοήσουμε τι ψηφίζουμε, γιατί ψηφίζουμε, ποιες ευθύνες επωμιζόμαστε – χωρίς ούτε καν να έχουμε τον στοιχειώδη χρόνο να σκεφτούμε όλες τις εκδοχές…  Για να αγοράσουμε ένα πουκάμισο, καταναλώνουμε περισσότερο χρόνο. Αυτή η βιασύνη με τρομάζει, με συνθλίβει, με απελπίζει και με υποψιάζει.

Κοντολογίς, καλείται ο λαός να επωμιστεί τις ευθύνες μιας πολύπλευρης και εξειδικευμένης τεχνοκρατικής διαπραγμάτευσης την οποία εμπιστεύτηκε σε μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση γενικής αποδοχής και ανοχής, η οποία αφού απέτυχε παταγωδώς και συντριπτικά και στο πολιτικό επίπεδο των διαπραγματεύσεων, τώρα θέλει να μετακυλήσει τις ευθύνες της στο λαό.

Το πόσο εγκληματικά επικίνδυνο είναι αυτό, θα φανεί δυστυχώς στο άμεσα προσεχές διάστημα. Από δω και μπρος, οι επιπτώσεις των πράξεών μας θα είναι οι μόνες που θα πληρώνονται τοις μετρητοίς και στο ακέραιο.