Σχεδόν όλα τα ζητήματα της ανθρωπότητας παραμένουν μέσα σε μια φοβερή αβεβαιότητα. Σκεφτόμαστε το τι έχει εξαφανιστεί και νιώθουμε σχεδόν συντετριμμένοι από αυτά που έχουν καταστραφεί. Δεν γνωρίζουμε τι θα γεννήσει το μέλλον, γι’ αυτό και το φοβόμαστε – όχι χωρίς λόγο. Κάνουμε αόριστα όνειρα, απεχθανόμαστε συγκεκριμένα πράγματα […] ομολογούμε ότι έχουμε αφήσει πίσω μας τη χαρά της ζωής, την αφθονία, ενώ η αμφιβολία και η αταξία είναι μέσα μας και μαζί μας […]