Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι ανωτέρω συγκρατήθηκαν και δεν ζήτησαν συγγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσαν στην πανταχού παρούσα αυτή συλλογικότητα.

Αυτό που εξάπτει την περιέργεια είναι το αν ο Πρόεδρος της Βουλής και ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν για το παράπτωμα αυτό κατά το ιδεολογικώς δοκούν ή αν υπάρχουν νόμοι γι’ αυτές τις περιπτώσεις…  Με βάση ποιο σκεπτικό και ποια αρμοδιότητα αποφάσισαν να αφήσουν ελευθέρους  τους συλληφθέντες Ρουβίκωνες; Δηλαδή, έχω το δικαίωμα εγώ και καμιά εικοσαριά κολλητοί μου να μπουκάρουμε στη Βουλή απαιτώντας παγκόσμια ειρήνη ή ελεύθερα ναρκωτικά δίχως να μας ενοχλήσει κανείς; 

Η Βουλή είναι ελευθέρας εισόδου και βοσκής και όποιος έχει κάποιο αίτημα μπουκάρει «με σημαίες και με ταμπούρλα» στα …θερινά ανάκτορα;  Και γιατί να μας ενοχλήσει αφού έχουμε το προηγούμενο του Ρουβίκωνα (το αδίκημα έχει επαναληφθεί);  Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξε ο Ρουβίκωνας: μπουκάρουμε στην Βουλή, ο κάθε ένας και με το δίκαιο αίτημα του, μας ξεναγούν κι έπειτα μας αφήνουν ελεύθερους να συνεχίσουμε τον αγώνα από άλλα μετερίζια! 

Παρόλα αυτά, αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχουν σχετικοί νόμοι, ένα τυπικό διαδικασίας που να προβλέπει τι γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις. Έπειτα αναρωτιέται αν η Βουλή είναι η εξοχική τους κατοικία, η βίλα τους, το ανάκτορό τους και αποφασίζουν ότι τα παιδιά δεν τους ενόχλησαν και δεν θέλουν να προβούν σε διώξεις. Αλλά όταν κανείς μπουκάρει στη Βουλή και μετά τον αφήνουν ελεύθερο με την παρέμβαση ενός υπουργού και της αυτού εξοχότητος του προέδρου της Βουλής, ποιο είναι το μήνυμα;

Αυτό το μήνυμα προσπαθώ να καταλάβω αλλά δυσκολεύομαι. Είναι μήπως ότι οι συλλογικότητες έχουν το ελεύθερο να μπουκάρουν αλλά όταν το κάνουν οι χρυσαυγίτες είναι παρακράτος;  Ρωτώ για το επεξεργαστώ ιδεολογικά, μη μου ξεφύγει κάτι και αδικήσουμε καμιάν ευγενή  συνιστώσα…