Μόνο που ο κύριος Τόσκας – όπως και παλαιότερα ο κύριος Κικίλιας ο οποίος προφανώς δεν θυμάται τα δικά του «έργα και ημέρες» στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη όσον αφορά στη δασοπυρόσβεση-  κάνουν  ένα λάθος… Αυτοί οι άνθρωποι, οι πυροσβέστες.  οι οποίοι τους οκτώ από τους δώδεκα μήνες του χρόνου «λοιδορούνται» από ένα  μεγάλο μέρος της κοινωνίας  – η ίδια κοινωνία που σήμερα  τους αποκαλεί ανερυθρίαστα ήρωες και το χειμώνα «ταβλαδόρους» και τεμπέληδες (λες και οι πυροσβέστες δεν τρέχουν στις πλημμύρες, στα τροχαία στις ξεχασμένες κατσαρόλες που άρπαξαν φωτιά πάνω στο μάτι της κουζίνας ή για το γατάκι που δε μπορεί να κατέβει από το δένδρο ή τον πεζοπόρο που χάθηκε μέσα στην ομίχλη και τον οδηγό που εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια του αυτοκινήτου του – αυτοί οι ίδιοι πυροσβέστες λοιπόν δίνουν έναν άνισο πόλεμο, ενάντια στο «θεριό».

Εγκαταλειμμένοι από τους στρατηγούς τους, οι οποίοι εναλλάσσονται στα υπουργικά γραφεία κι τις καρέκλες αρχηγών, υπαρχηγών κ.ο.κ…

Ξεχασμένοι από τα ΜΜΕ που δεν πλησιάζουν εκεί όπου δεν μπορούν να φθάσουν , παρά μόνο κάποιοι «τρελοί»… Στην καρδιά της φωτιάς, αλλά και στα αποκαΐδια. για να μην επιτρέψουν στον «πύρινο Κόνδορα» να «αναγεννηθεί» από τις στάχτες του.. 

Προδομένοι από μια ανύπαρκτη Πολιτεία ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογίας, που κατάφερε χρόνο με το χρόνο από τα 18 καναντέρ που αριθμούσε ο εναέριος στόλος το 2007 (σημειωτέον ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο στόλο της Ευρώπης) μέσα σε 10 χρόνια να διαθέτει επιχειρησιακά έτοιμα, μόλις έξι. 

Πικραμένοι γιατί,   βρίσκονται αντιμέτωποι με την «οργή των κατοίκων»… Των ίδιων κατοίκων οι οποίοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν αν ο πυροσβεστικός κρουνός της γειτονιάς τους έχει νερό, αν το χωράφι του γείτονα είναι καθαρισμένο, αν υπάρχουν δασικοί δρόμοι, αν το αυθαίρετο που πήγαν και έκτισαν μέσα στο δάσος είναι σε καταπατημένη έκταση αλλά επειδή το έκτισαν με κόπο και ιδρώτα μιας ζωής, η πολιτεία οφείλει να τους αναγνωρίσει ως νόμιμο..

Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, οι οποίοι ίδρωσαν και δάκρυσαν πάνω σε κάθε μέτρο καμένης γης , δεν οφείλουμε ευχαριστώ. Μόνο  ένα συγγνώμη και αυτό με το βλέμμα κατεβασμένο,  από ντροπή…