Από ελληνικής πλευράς έχουμε μια κυβέρνηση η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει τις ιδεολογικές της προσκολλήσεις με την σκληρή πραγματικότητα με αποτέλεσμα μια διγλωσσία που όσον αφορά στα εθνικά ζητήματα χάνει τον έλεγχο.   Εκτός από την υπόθεση των 8, το ζήσαμε με τον τραγέλαφο της ιδιαίτερα ελεγχόμενης πώλησης όπλων στην Σαουδική Αραβία με την εμπλοκή του Καμένου και την ιδεολογική δυσθυμία του κύριου Φίλη για τις «βόμβες που σκοτώνουν παιδιά στην Υεμένη» – και την ταυτόχρονη κυβερνητική κάλυψη στον Καμένο. Το ίδιο συμβαίνει και με το «σκοπιανό» όπου η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει σαφή θέση (με τον Καμμένο, εκ νέου πρωταγωνιστή, να διατυμπανίζει τη δική του θέση), αλλά αντιθέτως να δείχνει ξεκάθαρα πως στα εθνικά ζητήματα πλέον τα αντιμετωπίζει πρωτίστως κομματικά και πολύ δευτερευόντως με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Ταυτόχρονα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητά από την αντιπολίτευση να λύσει τα αδιέξοδα τής έτσι κι αλλιώς παρά φύσιν κυβερνητικής συμμαχίας. 

Η υπόθεση του ασύλου άρχισε να περιπλέκεται όταν ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απαίτησε από τον Έλληνα πρωθυπουργό την άμεση έκδοση των Τούρκων αξιωματικών. Το ζήτημα άρχισε να ξεφεύγει, πρώτον γιατί ήδη οι Τούρκοι αξιωματικοί είχαν ζητήσει πολιτικό άσυλο, όπως δικαιούνταν, άρα είχαν τεθεί υπό το προστατευτικό καθεστώς του νόμου 4375/2016. Δεύτερον, ο Ερντογάν, που δεν διακρίνεται για τις ιδεολογικές του ανησυχίες, επιμένει -το δήλωσε για πολλοστή φορά στην πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας- ότι ο Αλέξης Τσίπρας τον διαβεβαίωσε τηλεφωνικά ότι μέσα σε  «10-20 ημέρες» θα εκδώσει τους 8 και όλα μέλι γάλα! Η διαβεβαίωση αυτή, ωστόσο, δεν είχε νομική βάση καθώς ο πρωθυπουργός μας δεν έχει την εξουσία να εκδώσει στην Τουρκία (ή οπουδήποτε αλλού) ανθρώπους που έχουν αιτηθεί άσυλο.

Να σημειώσουμε ότι από πλευράς Έλληνα πρωθυπουργού ουδέποτε διαψεύστηκε ο ισχυρισμός του Ταγίπ Ερντογάν για αυτή του την δέσμευση. Έτσι, έχουμε μια σειρά κλιμακούμενων πιέσεων από τουρκικής πλευράς, μερικές εκ των οποίων ξεφεύγουν από τα επιτρεπτά όρια καθώς δεν γίνονται αντιληπτές βασικές αρχές δικαίου και δημοκρατίας.

Το βασικό λάθος της ελληνικής πλευράς συνίσταται στο ότι αποδέχτηκε ότι αυτή η υπόθεση αποτελεί διμερές ζήτημα, ενώ  βάσει του νόμου 4375/2016, αυτές οι υποθέσεις υπάγονται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο της οδηγίας 2013/32/ΕΕ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ζήτημα του ασύλου κατά συνέπεια είναι ευρωπαϊκό ζήτημα και όχι διμερές όπως λανθασμένα αποδέχθηκε και χειρίζεται υπό το κράτος εντόνων τουρκικών πιέσεων η κυβέρνησή μας. Οι Τούρκοι φυγάδες κατόπιν τούτου θα μπορούσαν μετά το τέλος των διαδικασιών της δευτεροβάθμιας επιτροπής ασύλου να καταφύγουν σε όποια χώρα της αρεσκείας τους εντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αντί για αυτό, έχουμε τώρα δώσει στον απρόβλεπτο πρόεδρο της  Τουρκίας το δικαίωμα να μας χρησιμοποιεί για εσωτερική κατανάλωση θεωρώντας την Ελλάδα ως τον αδύναμο κρίκο για την λύση των πολύπλοκων εσωτερικών και εξωτερικών του προβλημάτων. 

Βέβαια, μαζί με τα παρά πάνω προκύπτει κι ένα ακόμα θέμα, αυτό του τέλους της ιδεολογικής ασυλίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν αναλογιστεί κανείς τις θυελλώδεις δυναμικές αντιδράσεις που θα ξεσήκωναν οι ευαίσθητοι κι ανιδιοτελείς «ιδεολόγοι» του κόμματος αν άλλη ελληνική κυβέρνηση τολμούσε ακριβώς αυτό που πράττουν πλέον ως …πραγματιστές οι ίδιοι σχετικά με το  άσυλο.