Ποιο κομμάτι της ζωής σου σε δυσκόλεψε;

Μετά την εγχείρηση που έκανα ήμουν έτοιμη να κάνω μεγάλες επιδόσεις.

Τι σε σταμάτησε;

Ήμουν 29 χρονών κι έτοιμη για επιδόσεις παγκόσμιες. Ο πατέρας μου τότε έπαθε έμφραγμα, ήταν στο τελευταίο στάδιο. Έμεινε ενάμιση μήνα στο νοσοκομείο. Εκεί τα είδα όλα. Είδα περιστατικό που ο γιος περίμενε τον πατέρα του έξω την ώρα του χειρουργείου, του είπαν ότι ο πατέρας του δεν θα τα καταφέρει και πέθανε κι εκείνος από καρδιά μπροστά στα μάτια μου. Ανακοπή. Μας φώναξαν πολλές φορές να πάμε να πάρουμε τον μπαμπά μου, γιατί «τελείωσε», μετά μας έλεγαν ότι κάτι λειτουργεί… να περιμένουμε… Τώρα του λέω να προσέχει τη διατροφή του. «Δεν σε ξανακλαίω, σε έχω κλάψει πολλές φορές», αυτό του λέω. Κάθε μέρα είχαμε και μια κατάσταση. Είχαμε κανονίσει με το γραφείο τελετών, το νεκροταφείο… δεν ξέραμε τι θα γίνει. Η χειρότερη ώρα ήταν όταν 5 γιατροί μας έβαλαν μέσα σ’ ένα δωμάτιο, εμένα και τον αδελφό μου, και μας είπαν πως έκαναν ό,τι μπορούσαν. Λιποθύμησα. Τότε σταμάτησα τον αθλητισμό. Είπα: «Έτσι είναι η ζωή; Τέρμα.» Ο μπαμπάς μου επανήλθε στη ζωή στις 23 Μαΐου, την ημέρα των γενεθλίων του.