Να υποθέσουμε άρα ότι στην πυρκαγιά στο Μάτι η Θεομήτωρ είχε ρεπό. Ωστόσο, επαγρυπνούσε για την απελευθέρωση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών και για ένα πεντάμηνο αγωνιζόταν μ’ αυτόν τον στόχο. Η τάση που έχουμε ως κοινωνία να ευτελίζουμε την θρησκευτική πίστη αλλά και την πολιτική προκειμένου να διατηρούμε στους σωστούς δείκτες την υποκρισία μας, είναι ενδιαφέρουσα και παραμένει προς επιστημονική διερεύνηση.

Η ιδιόμορφη σχέση Κράτους κι Εκκλησίας χρωστά πολλά σε αυτή την «παράδοση»: πολιτικοί να επικαλούνται την θεία παρέμβαση στα ανθρώπινα και οι κληρικοί να ερμηνεύουν πολιτικά την θεία εύνοια. Η θεία πρόνοια έχει πολλούς πλασιέ Αποστόλους.

Στην χώρα μας διαβιούμε ως ζηλωτές, με απολυτότητες, αντιπαλότητες και μισαλλοδοξία. Απεχθανόμαστε τον ορθολογισμό και την επιστήμη. Όταν έχουμε πονοκέφαλο, καταναλώνουμε αμετροεπώς ασπιρίνες αλλά όταν περάσει, αποδίδουμε τα εύσημα στο ξεμάτιασμα… Κοντολογίς, τα έχουμε καλά και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα.

Το σύμπτωμα αυτό που θα λέγαμε ότι συνίσταται στο ότι δεν έχουμε αίσθηση του γελοίου, είναι πάνδημο. Η Παναγία για παράδειγμα βρίσκεται πίσω από κάθε επιτυχή έκβαση της πραγματικότητας ενώ στις ατυχείς συνήθως απουσιάζει διακριτικά ενώ από το σεπτό ποίμνιο δεν αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη.

Αυτή η εθνική ιδιαιτερότητα θρησκευτικής και πολιτικής συνδιοίκησης όπου ο πολίτης και κατά συνέπεια η πολιτεία δεν αυτενεργεί αλλά επαναπαύεται στις προσφορές της θείας πρόνοιας, είναι χαρακτηριστικό βαθιά καθυστερημένων κοινωνιών. Κοινωνιών που ζουν μακριά από όλα τα λαμπρά επιτεύγματα του πολιτισμού – στων οποίων, ωστόσο, την κατανάλωση είμαστε υπερπρωταθλητές…