Ντουέντε θα πει να είσαι νύχτα δίπλα στον χείμαρρο αυτοκινήτων της Πανεπιστημίου και να νιώθεις ότι είσαι στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ που «έχει τα χέρια κόκκινα»…

Ντουέντε θα πει να ακούς ελληνικά και να νομίζεις ότι ακούς ισπανικά. Το «όλε» ν’ ακούγεται «ζήσε».

Ντουέντε θα πει να βρίσκεσαι σ’ ένα πολυτελές καφέ στο κέντρο της πόλης και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σ’ ένα άγνωστης ταυτότητας μοναστήρι, κάπου στην άκρη της γης.

Ντουέντε θα πει να νομίζεις ότι ο Λόρκα, από εκεί ψηλά, κατέβηκε, κάθεται δίπλα σου μ’ ένα ποτήρι κρασί και παρατηρεί γυμνά κορίτσια δίπλα σε μαρμάρινους αϊτούς.

Ντουέντε θα πει να μην έχει φεγγάρι στην Αθήνα και συ να δακρύζεις σε μια νύχτα τεσσάρων φεγγαριών στη Γρανάδα.

Ντουέντε θα πει ν’ ακούς βιολοντσέλο και να νομίζεις ότι είναι ο άνεμος ο καθαρός κι ο άλλος, ο συννεφιασμένος, είναι δυο φασιανοί που περνούν πάνω από το «Ζόναρς»…

Ντουέντε θα πει να μη σκέφτεσαι τα μάτια της, να μη σου λείπει το γέλιο της, να μην αναπολείς το σμίξιμό σας, μα να κλείνεις τα μάτια και να μυρίζεις την ευωδιά της μελαψής μανόλιας της κοιλιάς της…

Ντουέντε θα πει στο κεφαλάκι της καρφίτσας να γυρνάει ο έρωτάς μου, όπου καρφίτσα είναι η βελόνα του παλιού πικάπ κι όχι κάτι που καρφώνει την ανάμνηση…

Ντουέντε θα πει να μπορείς να μεταμορφώνεσαι, να μην είσαι μόνο ένας χαρισματικός τραγουδοποιός, ένας αξιόλογος συνθέτης, ένας παράξενος περφόρμερ, ένας ευρηματικός σκηνοθέτης, ένας θεατρίνος που σαρκάζει, μα να μπορείς να γίνεσαι φάντασμα με σάρκα και οστά, φωνή που μαγεύει, οδηγός…

Ντουέντε θα πει να βρίσκεσαι στο «Ζόναρς», στην παρουσίαση του δίσκου με τα τραγούδια της παράστασης Ντουέντε (έσκισε στο Τέχνης και στη Θεσσαλονίκη και μέχρι την Κυριακή θα παρουσιάζεται στο Δημοτικό Πειραιά), ν’ ακούς τον Κραουνάκη, τον Γεροντίδη και τον Μπουγιώτη, τσέλο ο Ταμιωλάκης, πιάνο ο Ντρουμπογιάννης, να κρατάς στα χέρια σου ένα μικρό έργο τέχνης (Έπαρσις) και να νομίζεις ότι είσαι μόνος στην άκρη ενός γκρεμού και λες Ντουέντε…

Και Ντουέντε σημαίνει… ψυχή μου μίλα, φώναξε, ζήσε!

Σταμάτη, ευχαριστούμε για το δώρο…