Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς όλοι οι μαθητές, αγόρια και κορίτσια έπρεπε να αναζητήσουν σε βιοτεχνίες αλλά και μεγάλα καταστήματα τη σχολική τους ποδιά. «Αφοί Λαμπρόπουλοι», «Δραγώνας» και «Mινιόν» διοργάνωναν ειδικές εκδηλώσεις λίγες ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία για να προσελκύσουν περισσότερους μαθητές.

Οι ποδιές «Τseklenis» ήταν από τις πιο ακριβές και τα παιδιά που τις αποκτούσαν καμάρωναν για την αγορά τους. Δεν ήταν όλες ίδιες. Υπήρχαν παραλλαγές σχεδίων: με κουκούλα ή χωρίς, με κρικάκια ή με θέση για ομπρελίτσα (!) και με θέσεις για μολύβια, ζώνη ή σούρα στη μέση.

Από τις 6 Φεβρουαρίου 1982 η σχολική ποδιά έπαψε να είναι υποχρεωτική. Ήταν απόφαση του τότε Υπουργού Παιδείας, Λευτέρη Βερυβάκη, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού και απόδειξης ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Οι μαθητές, αλλά και πολλοί γονείς ανακουφίστηκαν και δέχτηκαν με χαρά την κατάργησή της, υποστηρίζοντας ότι η ποδιά καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους γιακάδες.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν με το μέτρο της κατάργησης, γιατί πίστευαν πως η ομοιομορφία στο ντύσιμο των μαθητών εμπόδισε την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με στρατόπεδα.