«ΆΡΗΣ»

της Σοφίας Αδαμίδου

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΣΤΙΣ 21:15

ΣΤΟΝ

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ «ΑΙΟΛΙΑ»

(Φιλαδέλφειας και Σολωμονίδου, Καισαριανή, τηλ. 21 0724 7600).

Προπώληση Εισιτηρίων μέσω Viva.gr

και στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Καισαριανής (Υμηττού 57 και Εθν. Αντίστασης, Τηλέφωνο Επικοινωνίας 210 75 17 922), Δευτέρα έως Παρασκευή 14:00-20:00

Από την Καισαριανή, όπου ο Άρης Βελουχιώτης μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με την αναγκαιότητα ένοπλου αγώνα κατά των κατακτητών, ξεκινάει την περιοδεία του ο «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, με τον Τάσο Σωτηράκη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Η παράσταση που συγκίνησε και αγκαλιάστηκε σε περισσότερες από 200 παραστάσεις, επί δύο σαιζόν στο θέατρο Cartel, αλλά και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και την Κύπρο, θα παρουσιαστεί στις 15 Ιουνίου, ημέρα θανάτου του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, στον Δημοτικό Κινηματογράφο Καισαριανής «ΑΙΟΛΙΑ» (Φιλαδέλφειας και Σολωμονίδου, Καισαριανή, τηλ. 21 0724 7600).

Ο Γιάννης Χατζηπαναγιώτου, ο μετέπειτα Καπετάν Θωμάς στον ΕΛΑΣ της Κεντρικής Στερεάς, δίπλα στον Αρη, που συμμετείχε σ’ αυτή την σύσκεψη, περιγράφει στο βιβλίο του «Η Πολιτική Διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη»:

«15 Μαίου 1941. Στο δασύλιο μεταξύ Ζωγράφου – Καισαριανής – Κουπονίων στην Αθήνα. Λίγοι φίλοι μαζεμένοι ανάμεσα σε πυκνά πεύκα, κι ένας κοντός, αδύνατος, ξερακιανός, μα γεμάτος δύναμη και νεύρο, να μας μιλεί. Ο Θανάσης Κλάρας, ο κατοπινός Αρης Βελουχιώτης. Παλιός αγωνιστής και φίλος. Δεν είναι παρά λίγες μέρες, που γύρισε από το μέτωπο, και να, μας επιμένει πως: Ο Πόλεμος συνεχίζεται. Ναι, συνεχίζεται. Θέλω να πω – εξηγεί – πως πρέπει να συνεχιστεί. Με το όπλο στο χέρι.

Ακόμα και τα καρυοφύλλια των προγόνων μας του Εικοσιένα – μας λέει — θα ξεθάψουμε. Θα συμμαζέψουμε κι όσα μπορούμε όπλα από την κατάρρευση του μετώπου. Τα πιο πολλά θα τ’ αρπάξουμε απ’ τους κατακτητές.

»Τα λόγια του δίνουν θερμή πνοή. Ζεσταίνουν τις καρδιές μας. Μας συγκινούν προπαντός, όταν διαλαλεί ότι: — Την ιστορία δεν την δημιουργούν οι «ημίθεοι», αλλά οι πρωτοπόρες δυνάμεις του Εθνους. Ο ίδιος ο λαός».

Πρωί 15 Ιουνίου 1945, σταματάει η καρδιά του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Εδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Ο Άρης πέθανε εκεί πάνω στα βουνά, που τόσο αγαπούσε και ήταν η ζωή του. Το νεκρό σώμα του, δε βρέθηκε ποτέ. Ούτε το κομμένο κεφάλι του, και του συντρόφου του -μέχρι το τέλος- του Τζαβέλλα, που εκτέθηκαν σε δημόσια θέα από τους διώκτες τους, στους φανοστάτες της κεντρικής πλατείας των Τρικάλων. Η τελευταία πράξη παίχτηκε εκεί, στου Βοϊδερού το ποτάμι, όπου δεν ακούγονται οι φωνές των σμπίρων, αλλά οι φωνές των ανταρτών και του Αρη, που περνούν το ποτάμι της Ιστορίας…

«Μα εκείνος ζει απέθαντος
μες στις καρδιές των φίλων
των φίλων και αλύτρωτων»…

Ο Άρης, το «ΠΑΙΔΙ της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια μ’ ένα ΝΑΙ, μ’ ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ’ ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».

 

 

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Στον ρόλο του Άρη, ο Τάσος Σωτηράκης

Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου

Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.

Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel.

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Αρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης

Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός

Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού

Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης

Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή

Εκτέλεση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα

Επικοινωνία CARTEL: Mαρίκα Αρβανιτοπούλου( πληροφορίες και για την περιοδεία)

Οργάνωση Περιοδείας:

Χρόνος – Δράσεις Πολιτισμού

 

 

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος 12 €

 

Προπώληση εισιτηρίων :

• Viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theatre/periodeia/aris/
• Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Καισαριανής (Υμηττού 57 και Εθν. Αντίστασης, Τηλέφωνο Επικοινωνίας 210 75 17 922), Δευτέρα έως Παρασκευή 14:00-20:00

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 

Αθηνόραμα -Μαρία Κρύου

Δεν είναι εύκολο να προχωρήσει κανείς στην αναμέτρηση με ένα αιματηρό παρελθόν και να περάσει από την ατομική τραυματική εμπειρία στο σοκ της συλλογικής θέασης μέσω του θεάτρου.Η Σοφία Αδαμίδου καταγράφει όλο όσα άκουσε και διάβασε γύρω από την προσωπικότητα του Αρη Βελουχιώτη την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου, φιλτράροντάς τα με την προσωπική της ματιά. Ενα έργο σαν το δικό της μπορεί να μετατραπεί σε θέατρο που κατασκευάζει ή παράγει ιστορία και μνήμη αλλά ο στόχος της δεν είναι μόνο αυτός.

Ο θεατής σαφώς και γίνεται μάρτυρας ιστορικών στιγμών, όμως παρατηρώντας την προσεκτική, φορτισμένη συναισθηματικά σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Μπισμπίκη φαίνεται πως κοινή πρόθεση δική του και της συγγραφέα είναι να στοχαστούμε μαζί με έναν διαχρονικό χαρακτήρα, έναν αγωνιστή που πίστεψε και πάλεψε για τα ιδανικά του,να κοιτάξουμε την ψυχή ενός άντρα που αναλογίζεται τα λάθη και λυγίζει τη στιγμή που παίρνει στα χέρια του το κεφάλι-τρόπαιο του νεκρού συντρόφου και φίλου του Τζαβέλα.

Η παράσταση συνθέτει μια πτυχή της Ιστορίας και αναψηλαφεί την ψυχολογική κατάσταση του Αρη, ανεβάζοντας στη σκηνή έναν ηθοποιό που σε σοκάρει με τη φυσική ομοιότητα του με εκείνον. Το παράστημα και η φυσιογνωμία του Τάσου Σωτηράκη σε υποβάλλουν από το πρώτο λεπτόπου μπαίνει στη σκηνή κρατώντας ένα φανάρι.

 

Ημεροδρόμος

Το εγχείρημα της Σοφίας Αδαμίδουδύσκολο. Το αποτέλεσμα μοναδικό. Με το έργο «Αρης», σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη, μέσα σε ένα λιτό σκηνικό, που «γέμισε» από τις καταπληκτικές μουσικές επιλογές των συντελεστών και ένα «μεταφυσικό» κινηματογραφικό περίπατο του Αρη, ξεδιπλώθηκε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση.

Ο Τάσος Σωτηράκηςστο ρόλο του Αρη κλήθηκε να υποδυθεί μια μορφή που πέρασε στην «αθανασία». Να ενσαρκώσει προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου, κάποιες εκ των οποίων δεν γνωρίζει κανείς. Το πέτυχε με μια ερμηνεία κατάθεση – ψυχής. Ο ήρεμος καπετάνιος, ο στρατηγικός και πολιτικός νους που ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές και οργανωτικές του ικανότητες. Ο γιος που μιλά στη μάνα του. Το σύμβολο που συνομιλεί και «αγκαλιάζει» με το λόγο του αγρότες και εργάτες. Ο πρώτος των ανταρτών με τους μαυροσκούφηδές του. Ο κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος που θυμώνει, οργίζεται, ξεσπά. Που παλεύει με τον εαυτό του, τη συνείδησή του, που διαφωνεί με το Κόμμα του μένοντας πάντα πιστός σε αυτό. Ο Αρης με τον σύντροφο του, τον Τζαβέλα. Ο Αρης με το πιστόλι στον κρόταφο. Ο Αρης δακρυσμένος. Σε μια ανατροπή της μοίρας και ένα διαχρονικό κάλεσμα αγώνα.

 

«Ριζοσπάστης»: Αννα Λάζου, αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του ΕΚΠΑ

«Η παράσταση “Αρης” στο “Cartel” μού έδωσε ελπίδες, όχι μόνο για τη συνείδηση που αγωνίζεται να ξεπεράσει τη ματαιοδοξία του μπράβο και του χειροκροτήματος, πώς θα νικήσει δηλαδή τις ανώριμες ανάγκες του ατομικού ανθρώπου για αναγνώριση και δύναμη, αλλά και για τη μορφή και το περιεχόμενο που βρίσκουν στον αρμό της επί σκηνής δράσης την αγαστή συμφωνία τηςψυχοσωματικής χορευτικότητας, όταν ο ηθοποιός μέσα στο αγνό του συνεργατικό σχέδιο – με τον σκηνοθέτη, τον συγγραφέα και το κοινό του – πλάθει το ρόλο άξιο να πλαστεί, να αναπλαστεί δηλαδή και να αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στους ευλαβικούς παραστάτες της παράστασης – που συνήθως τους λέμε θεατές.

Οσοι παρακολουθούσαμε την παράσταση “Αρης” είμαστε ευλαβικοί παραστάτες, ένα εκκλησίασμα, που προσεκτικά, λέξη λέξη, ανάσα – ανάσα και με εναργή ψυχή, ακούγαμε τη φωνή του ήρωα, που ερχόταν από κάπου, από ένα σώμα τελικά, που περνούσε με απρόσμενη χρονική ταχύτητα, από το πάθος στο μεγαλείο, από την τραγωδία στο φως, από το συναίσθημα και την ανθρωπιά στη διονυσιακή έκσταση, από το αίσθημα του δίκαιου και του λογικού στο τυράγνισμα του αντάρτη, καθώς ακατάσχετα αντιμάχεται με άνισα όπλα τους γίγαντες και τιτάνες, βέβαιος πως

θα γονατίσει πριν πεθάνει, αλλά πως αιώνια θα παραμείνει όρθιος.

 

Αναστάσιος Θεοδωρόπουλος

3 Μαρτίου 2018 στο DownTown Magazine Greece)

Η Σοφία Αδαμίδου, που κατέκτησε την Αθήνα με τη «Σωτηρία Μπέλλου», αποφασίζει να βουτήξει σε πολύ πιο βαθιά νερά, ακολουθώντας τις σκέψεις, τα βάσανα, τα όνειρα, του Αρη Βελουχιώτη, σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που στην ουσία είναι διάλογος του ήρωα με τον εαυτό του. Η off Βroadway έκπληξη της χρονιάς, στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ένα μαγικό παιδί, τον Τάσο Σωτηράκη, που σηκώνει στους ώμους του κάτι που ελάχιστοι αναγνωρισμένοι ηθοποιοί θα τολμούσαν. Δεν είναι απλά το υπέροχο κείμενο, είναι το ότι όταν ο Σωτηράκης το λέει το νοιώθει σωματικά, το κορμί του πάλλεται από οργή κι ευαισθησία κι απελπισία και όνειρο.

…Σε ένα πολύ λιτό σκηνικό, βυθίζεσαι μέσα σε μια μεταθανάτια παθιασμένη εξομολόγηση και εξορκισμό δαιμόνων στην αναζήτηση της αλήθειας. Οταν όλα τελειώσαν (ή μόλις τώρα αρχίζουν;) με τη στιβαρή σκηνοθεσία του Βασίλη Μπιζμπίκη, αντιλαμβάνεσαι το παιχνίδι που έπαιξαν οι συντελεστές με τη συναισθηματική σου νοημοσύνη, την πολιτική σου συνείδηση και την σταύρωση ενός χαρισματικού ανθρώπου, σε άλλα χωροχρονικά πλαίσια. Μένεις απλά άφωνος, και δεν μπορείς ούτε να κλάψεις.

Θεατρομάνια

30 Οκτωβρίου 2017 Από τον Κωνσταντίνο Πλατή

Η Σοφία Αδαμίδου έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Δεν στέκεται μόνο στις λεπτομέρειες και τα ιστορικά γεγονότα, στα οποία πήρε μέρος ο Αρης Βελουχιώτης, αλλά επιχειρεί και καταφέρνει απόλυτα να σκιαγραφήσει το χαρακτήρα του, δίνοντας τη δυνατότητα ακόμα και σε κάποιον, που δεν γνωρίζει πολλά για το ιστορικό αυτό πρόσωπο, να αντιληφθεί τα βαθύτερα κίνητρα των πράξεων του… Hσκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη καθοδηγεί με μέτρο την ένταση και το ρυθμό του ηθοποιού και τα ευρήματα, που χρησιμοποιεί δημιουργούν κινηματογραφική ροή και εμπλουτίζουν την αφηγηματική «φόρμα».

Ο Τάσος Σωτηράκης καταρχάς είναι, ίσως, ο καταλληλότερος ηθοποιός για τον ρόλο όσον αφορά στο παρουσιαστικό του. Παράλληλα όμως, έχει δουλέψει πάρα πολύ το κείμενο και το έχει κάνειαπόλυτα δικό του.

 

Noizy: Σοφία Κοτσαλάρα

Ο Τάσος Σωτηράκης, σαν άλλος Αρης Βελουχιώτης, σου έδινε την εντύπωση πως όντως έχεις μπροστά σου τον Αρη, θυμίζοντάς τον όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και υποκριτικά. Αλληλοεπιδρούσε με το ραδιόφωνο και αυτά που διάβαζε στην εφημερίδα και δε δίστασε στιγμή να φτάσει στα όριά του. Ευφάνταστη η είσοδός του, αλλά άκρως φορτισμένη και συγκινητική η έξοδος.

Ο «Αρης» είναι μία παράσταση πολύ δυνατή, που ακόμα και να μην ξέρεις πολλά πράγματα για τη συγκεκριμένη περίοδο, η σκηνοθετική προσέγγισή της, με πολύ ισορροπημένη τη χρήση οπτικοακουστικών μέσων, σε κάνει να θέλεις να μάθεις κάτι παραπάνω για την πλούσια ιστορία που μας έχει αφήσει αυτός ο τόπος. Σπεύσατε λοιπόν!