Η καχυποψία μεταξύ τους, εγκατεστημένη από τον δεύτερο πόλεμο στον Κόλπο, εντάθηκε με την ισλαμική στροφή του Ερντογάν, τη συμμαχία με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, την απόπειρα διεκδίκησης της ηγεσίας του σουνιτικού ισλάμ, τη συνεπακόλουθη αντιπαλότητα με το Ισραήλ και τη συνεργασία με το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), τον πόλεμο στη Συρία, τη στήριξη των Κούρδων της χώρας αυτής από τους Αμερικανούς, τη στροφή της Τουρκίας προς τη Ρωσία και την προμήθεια των ρωσικών πυραύλων S-400.

Την εικόνα διαρκούς κρίσης συμπληρώνουν η απόπειρα πραξικοπήματος το καλοκαίρι του 2016, του οποίου η υποκίνηση αποδόθηκε από τον Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, η «φιλοξενία» του Φετουλά Γκιουλέν στις ΗΠΑ και το προοίμιο οικονομικού πολέμου εναντίον της Τουρκίας.

Είναι, ωστόσο, καθαρό σε όλους ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν να «χάσουν» την Τουρκία και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρήσουν τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις σε «βιώσιμη» κατάσταση. Έχουν άλλωστε κοινό συμφέρον από μια ευρεία ρύθμιση του ενεργειακού ζητήματος της ανατολικής Μεσογείου, η οποία από τη μια θα έδινε στην Τουρκία ρόλο φθηνού για τις αμερικανικές εταιρείες μεταφορέα ενέργειας και από την άλλη θα της προσέφερε τη δυνατότητα να επιλύσει επωφελώς για την ίδια, αλλά και για τους διεθνείς επενδυτές, το Κυπριακό.

Σε αυτό το μεγάλο περιφερειακό παιχνίδι με τις λεπτές ισορροπίες και τους μεγάλους κινδύνους η Ελλάδα και η Κύπρος – όσο και αν αυτό στενοχωρεί τις υπερήφανες πολιτικές μας ηγεσίες – έχουν ρόλο κομπάρσου. Την ώρα που η Άγκυρα, διά της απειλής ανάφλεξης, έχει προσελκύσει την προσοχή της Δύσης, η Αθήνα και η Λευκωσία αναζητούν στηρίγματα σε εταίρους και συμμάχους και ποντάρουν π.χ. στο ότι ευρωπαϊκές χώρες με τεράστιο όγκο επενδύσεων και συναλλαγών με την Τουρκία και με μεγάλες τουρκικές κοινότητες στο εσωτερικό τους, οι οποίες επιπλέον έχουν ποντάρει στη συγκράτηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από τον Ερντογάν, θα υψώσουν το ανάστημά τους και θα τον κοντράρουν για χάρη μας.

Ενόσω ο Τραμπ θα επιχειρεί να επαναφέρει στον «ίσιο δρόμο» τον Ερντογάν επ’ ωφελεία των συμφερόντων της Ουάσιγκτον, ο Πρόεδρος της Τουρκίας πιθανότατα θα βάζει στη ζυγαριά όσο περισσότερα θέματα μπορεί, ώστε στο τέλος να αποκομίσει απτά κέρδη στο ενδεχόμενο συμβιβασμού. Έτσι δημιουργούνται περαιτέρω κίνδυνοι για την Ελλάδα, η οποία σε αυτή τη φάση απλώς επιχειρεί να αποφύγει τη ζημιά…