Ο άνθρωπος είναι ανάγκη να πιστεύει ότι ζει σε έναν κόσμο κατά βάση δίκαιο. Σκληρό αλλά δίκαιο. Έτσι όταν ξεκινά ένας πόλεμος θέλει να πιστεύει ότι ξεκινά στο όνομα ενός ιδανικού. Όσο πιο αόριστο είναι αυτό το ιδανικό τόσο πιο ισχυρό και αποτελεσματικό αποδεικνύεται στον κατευνασμό και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης: έτσι οι πόλεμοι συνήθως αρχίζουν για την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Ειρήνη, το Δίκαιο. Ωστόσο, την ερμηνεία τους την επιβάλει ο ισχυρότερος. Τις περισσότερες φορές οι επιτελείς των πιο καλά προμελετημένων και σχεδιασμένων μαζικών σφαγών, εθνοκαθάρσεων και γενικά εκτεταμένων ανθρωπιστικών εγκληματών ηδονίζονται να δίνουν λυρικούς τίτλους στα εγκλήματα τους. 

Ο Ερντογάν για παράδειγμα φημισμένος ανθρωπιστής που ενδιαφέρεται, για λογαριασμό της ανθρωπότητας να καταπολεμήσει την τρομοκρατία, την εθνοκάθασρη που επιχειρεί εναντίον των Κούρδων της Συρίας την βάφτισε «Πηγή Ειρήνης». Μάλιστα φρόντισε να γυρίσει κι ένα «αυθόρμητο» διαφημιστικό που τον δείχνει να δίνει ανθρωπιστικές εντολές να προσέξουν οι πραιτοριανοί σφαγείς του τους αμάχους. Τόσο τρυφερή ψυχή! Είναι αυτονόητο πως αν δεν υπήρχε η ανάγκη κατανάλωσης αυτής της ακραίας υποκρισίας κανείς δεν θα έμπαινε στο κόπο της.