Τη συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Αμερικανούς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη την βρήκε έτοιμη και την προχωράει. Τη δική του συμφωνία ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ως αντιπολίτευση, δηλώνει ότι θα καταψηφίσει γιατί η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να είναι …δεδομένη. Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλέον αναξιόπιστο και τυχοδιωκτικό κόμμα τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, τα «είπα-ξείπα», «δεν το εννοούσα έτσι», «δεν καταλάβατε τον συμβολισμό», «παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις μας», γελοιοποίησαν κάθε έννοια λογικής, διαλόγου, συνεννόησης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα αποσταθεροποιητικό, γιατί μόνο μέσα από την αποσταθεροποίηση μπορεί να λειτουργήσει. Όσοι παριστάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, είναι στην πιο ευνοϊκή εκδοχή αφελείς.

Το κόμμα που διαπραγματεύτηκε με τον Βαρουφάκη γελοιοποιώντας διεθνώς την χώρα μας και καθιστώντας την αναξιόπιστη, ότι δηλαδή χειρότερο υπάρχει στις διεθνείς σχέσεις, που προέβη σε ένα γελοίο και πραξικοπηματικό δημοψήφισμα που δεν άρμοζε ούτε σε χώρα μπανανίας, προκειμένου να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να επιστρέψουμε στη δραχμή, το κόμμα που υπονόμευσε άμεσα την υπόσταση της χώρας, τι εννοεί να μην είμαστε δεδομένοι στην εξωτερική μας πολιτική;

Να συνεχίσουμε στο πνεύμα των δηλώσεων του πρώην υπουργού Εξωτερικών, του κου Κοτζιά, ο οποίος δήλωνε σε ένα κρεσέντο πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής για την χώρα μας: «Αν αρχίσεις και γίνεσαι στις διεθνείς σχέσεις μοναχοφάης, λέγοντας “όλα δικά μου”, “αυτό είναι δικό μου”, τότε είσαι και εσύ μέρος του προβλήματος». Να συνεχίσουμε στην «μη δεδομένη» εξωτερική πολιτική του Κατρούγκαλου που ως υπουργός εξωτερικών διερωτήθηκε φωναχτά: «Πώς μπορεί κανείς να εξαιρέσει την Τουρκία από μια περιοχή στην οποία έχει πολλά χιλιόμετρα ακτογραμμής;»

Η αναξιοπιστία είναι η χειρότερη μορφή διπλωματίας, κυρίως δε για μια χώρα μικρή που εξαρτάται εν πολλοίς από τις συμμαχίες της. Η Ελλάδα συνάρτησε την εξωτερική της πολιτική με τον δυτικό κόσμο, και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Αμερική. Αυτή η γενική εξωτερική πολιτική υπήρξε πάγια και υπηρετήθηκε από το σύνολο σχεδόν των ελληνικών κυβερνήσεων των δυο τελευταίων αιώνων (20ου και 21ου) περισσότερο ή λιγότερο επιτυχώς. Πρόκειται για μια στρατηγική η οποία στην γενική της αποτίμηση δεν έβγαλε ζημιωμένη τη χώρα. Το αντίθετο: την έβγαλε πολλαπλώς κερδισμένη.