Ο John Waters είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης, τον οποίο είτε λατρεύει είτε μισεί κανείς. Οι ταινίες του γκροτέσκες, γεμάτες με ακραίο χιούμορ, «μια σπουδή στο κακό γούστο» όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, σατιρίζουν τα ήθη και έθιμα της Αμερικής και προκαλούν το θεατή να ξεπεράσει τα όρια της αισθητικής του.

 

Όταν όλες του οι ταινίες είχαν κριθεί ως ακατάλληλες για ανηλίκους, σημείωναν επιτυχία σε ένα περιορισμένο, εναλλακτικό κοινό και προβάλλονταν σε μικρές αίθουσες μεταμεσονύκτιων προβολών, το 1981 ο Waters κατάφερε να σπάσει αυτό το φράγμα με την μαύρη κωμωδία “Polyester” και την αρωματική καινοτομία που εισήγαγε στα σινεμά.

Στο “Polyester” παρακολουθούμε την Divine, την αγαπημένη drag queen πρωταγωνίστρια πολλών ταινιών του, που υποδύεται την Φρανσίν, μια νοικοκυρά των προαστίων της Βαλτιμόρης με πολύ δυνατή όσφρηση. Η ζωή της Φρανσίν καταρρέει όταν διαπιστώνει πως ο σύζυγός της, ιδιοκτήτης ενός κινηματογράφου πορνό, έχει ερωτικό δεσμό με τη γραμματέα του, η έφηβη κόρη της έμεινε έγκυος από τον ταραξία της γειτονιάς και ο τοξικομανής γιος της είναι ο μυστηριώδης ποδολάγνος που τρομοκρατεί τη Βαλτιμόρη. Η ζωή της είναι τόσο τραγική που ακόμα και ο σκύλος της δεν αντέχει και αυτοκτονεί.

 

Ο Waters, σα να μην έφταναν όλα αυτά τα εκκεντρικά στοιχεία, ήθελε να κάνει την κινηματογραφική εμπειρία ακόμα πιο έντονη. Ήταν η πρώτη φορά που είχε γενναία χρηματοδότηση για τη νέα του ταινία και έτσι μπόρεσε να χρησιμοποιήσει ένα τρικ που θα έκανε τους θεατές να μυρίζουν ό,τι και τα ρουθούνια της ηρωίδας του. Όποιος έπαιρνε εισιτήριο για την ταινία, προμηθευόταν ταυτόχρονα και μια κάρτα με δέκα αριθμημένους κύκλους οσμών, την κάρτα Odorama. Όταν αναβόσβηνε ένας αριθμός στη μεγάλη οθόνη, ο κόσμος έξυνε και μύριζε τον αντίστοιχο κύκλο.

Οι δέκα μυρωδιές που μύριζαν οι θαρραλέοι και ανυποψίαστοι θεατές ήταν οι εξής: τριαντάφυλλα, ανθρώπινα αέρια (ναι κι όμως), κόλλα, πίτσα, βενζίνη, αέρια ασβού, υγραέριο, μυρωδιά καινούριου αυτοκινήτου, βρώμικα παπούτσια, αποσμητικό χώρου. Ο John Waters θα διασκέδασε αρκετά με τη φάρσα που έστησε, καθώς όταν οι θεατές περίμεναν να μυρίσουν τριαντάφυλλα, ο κύκλος της κάρτας μύριζε κάτι πολύ πιο δυσάρεστο.

 

Η χρήση ενός οσφρητικού ερεθίσματος δεν ήταν κάτι καινούριο. Ο Waters εμπνεύστηκε από το έργο του William Castle τη δεκαετία του ’60, ο οποίος χρησιμοποίησε το Smell-O-Vision στην προβολή της ταινίας «Άρωμα Μυστηρίου». Τότε, αντί για κάρτες, μια συσκευή διοχέτευε μυρωδιές στον αέρα του κινηματογράφου, τα τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν όμως δεν επέτρεψαν στο Smell-O-Vision να συνεχίσει την «καριέρα» του και εγκαταλείφθηκε.