Οι δικές μου σημειώσεις για το «Μένουμε σπίτι», που είναι η φράση-κλειδί αυτή την εποχή…

Από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας έμπαινε το πρώτο φως της μέρας, άλλη μια μέρα δική μου, σκέφτηκα.

Πλύθηκα, κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη, έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου που πετούσαν.

Πάτησα το κουμπί της καφετιέρας, έβγαλα το ψωμί, έκοψα μια φέτα, έβαλα βούτυρο. Την έφαγα, ήπια τον εσπρέσο μου, άναψα το πρώτο τσιγάρο, βγήκα στο μπαλκονάκι μου.

Είδα τον ήλιο, αντίκρισα τα ψηλά δέντρα απέναντι στο πάρκο, άκουσα μερικά πουλάκια να τραγουδούν.

Ο δρόμος άδειος, κανένας άνθρωπος, μερικά παρκαρισμένα αυτοκίνητα σκονισμένα.

«Καλημέρα», είπα σε μένα και προχώρησα προς τη βιβλιοθήκη μου. Τα ’χασα, κάποιος είχε μπει το βράδυ και είχε πάρει όλα τα βιβλία!

Έντρομος έσκυψα στο έπιπλο κάτω από την τηλεόραση, ούτε ένα CD μου δεν ήταν εκεί. Ο κλέφτης είχε πάρει όλες τις μουσικές μου, είχε κλέψει την τηλεόραση, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ακόμα και το κινητό μου!

Βγήκα στο μπαλκόνι και πάλι. Άναψα το δεύτερο τσιγάρο.

Είδα τον ήλιο, αντίκρισα τα ψηλά δέντρα απέναντι στο πάρκο, άκουσα μερικά πουλάκια να τραγουδούν. Έκλεισα τα μάτια.

«Καλημέρα» είπα σε μένα και ξύπνησα ιδρωμένος… Έτρεξα σ’ όλο το σπίτι, όλα ήταν στη θέση τους. Μόνο κάποιος έλειπε.

Εσύ; Εγώ; Ο κλέφτης;

Πάτησα το κουμπί της μηχανής του καφέ και άρχισα να φιλοσοφώ με τον γκρινιάρη εαυτό μου για το τι σημαίνει απώλεια…