Μία απλή «ρόδα», ένα «πέταγμα» του σώματος από το ένα σημείο στο άλλο, στην ηλικία των πέντε σήμανε το έναυσμα για την μυθιστορηματική ζωή της, ένα παιδικό πάθος που οδήγησε την Ολλανδή Verona van de Leur στην επιθυμία να γίνει Ολυμπιακή αθλήτρια.

 

Στις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν έγινε για την Ολλανδία ένας εθνικός θησαυρός γνωστός για τη γυμναστική του δεινότητα. Ωστόσο ένας τραυματισμός έφερε τα πάνω – κάτω στην καριέρα της. Διωγμένη από το πατρικό της σπίτι, πέρασε δύο χρόνια άστεγη εν μέσω μιας οδυνηρής δικαστικής διαμάχης με τον ίδιο της τον πατέρα.

Όταν φυλακίστηκε, αφού καταδικάστηκε για εκβιασμό το 2011, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Η ίδια λέει ότι την τελευταία στιγμή μετάνιωσε την απόφασή της να θέσει τέλος στη ζωή της, πέφτοντας στις ράγες ενός τρένου τη στιγμή που αυτό περνούσε.

 

Μετά ήρθε η καριέρα στο πορνό και τώρα, στα 34 της, η Van de Leur, μέσα από τη βιογραφία της, διηγείται τις λεπτομέρειες της πολυκύμαντης ζωής της. Είναι ανένδοτη, δεν μετανιώνει για τίποτα. Ούτε για τη μετάβασή της στη βιομηχανία ερωτικών ταινιών, την οποία όπως λέει σταμάτησε πέρυσι, ούτε για τίποτα άλλο:

 

«Δεν μετανιώνω που ζούσα στους δρόμους… θα το έκανα ακόμη. Δεν μετανιώνω για τίποτα, όχι».

Αγάπησε την ενόργανη παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς του 1996 και από τότε έβαλε στόχο ζωής να πάρει μέρος στους Αγώνες. Τα μετάλλια διαδέχονταν το ένα το άλλο, με κυριότερα δύο αργυρά σε Παγκόσμιους και Ευρωπαϊκούς. Το 2002, λίγο πριν κλείσει τα 17 της, αναδείχτηκε η καλύτερη αθλήτρια της Ολλανδίας. Παραμένει μία από τις μεγαλύτερες αθλήτριες ενόργανης στην ιστορία της χώρας.

 

Στην αρχή, η Van de Leur λάτρευε τη ζωή της αθλήτριας. «Είναι περίεργο και αστείο – Είσαι έφηβη και όλοι σε βλέπουν με καλό τρόπο, σου ζητούν αυτόγραφο κι εσύ φυσικά νιώθεις ξεχωριστή», λέει. «Οι γονείς σου είναι υπερήφανοι, η οικογένειά σου είναι υπερήφανη, όλοι μιλούν θετικά για σένα. Έχεις όμως κι όλη αυτήν την πίεση να έρχεται κατά πάνω σου και πρέπει να επιτύχεις στον επόμενο αγώνα, ξανά και ξανά».